اعتدال مساوی

اعتدال مساوی یا اعتدال یکسان (انگلیسی: Equal temperament) اعتدال یا سیستمی برای کوک است که در آن، فاصله هر جفت نت مجاور از یکدیگر، برابر و مساوی باشد. به بیان دیگر، نسبت هایی مساوی از بسامدهای هر جفت نت مجاور وجود دارد. وقتی نواک به صورت لگاریتم بسامد (نه خود آن) در نظر گرفته شود، فاصله هر نت با نت مجاورش، برابر خواهد شد.
ریزپرده
اعتدال
اعتدال میانگین
در کوک بندی اعتدال مساوی، ایجاد فواصل، اغلب با تقسیم فاصله های دلخواه بزرگ تر فراهم می شود. معمولاً اکتاو (نسبت ۲:۱) به تعدادی بخش کوچک تر (با نسبت بسامد برابر بین نت های پی درپی) تقسیم می شود. عموماً رایج ترین سیستم کوک بندی چند سده اخیر در موسیقی کلاسیک و غربی، اعتدال مساوی دوازده نتی بوده و چنین باقی مانده که اکتاو را به ۱۲ بخش تقسیم می کند و تمام آن ها در مقیاس لگاریتمی، نسبتی برابر با ریشه دوازدهم عدد دو دارند (۱٫۰۵۹۴۶≅ ۲√۱۲) که تقریباً برابر با ۱ است. در این تقسیم بندی، کوچک ترین فاصله، برابر است با یک دوازدهم اکتاو که نیم پرده خوانده می شود. در دوران مدرن اعتدال مساوی دوازده نتی به صورت نواک استاندارد بسامد ۴۴۰ کوک می شود که به اختصار، آ۴۴۰ خوانده می شود و به این معناست که هر نت به صورت آ۴۴۰ کوک شده است و باقی نت ها هم با آن، چند نیم پرده در همان جهت فاصله دارند. استاندارد نواک هم همیشه ۴۴۰ نیست و در سده های اخیر، کمی افزایش یافته است.
بسیاری از محققین معاصر معتقدند که آریستوکسنوس، فیلسوف یونانی که شاگرد ارسطو بود، اولین کسی بود که نظام کوک فیثاغورثی را مردود دانست و گفت فواصل موسیقی باید بر اساس این که چگونه شنیده می شوند قضاوت شوند، نه بر اساس تطابقشان با نسبت های خاص ریاضی. با این حال تا دوران رنسانس و ابتدای قرن شانزدهم، کوک فیثاغورثی روش رایج برای کوک کردن سازها بود. در قرن شانزدهم اعتدال میانگین تبدیل به روش رایج کوک بندی سازها شد اما این روش اگر چه برخی مشکلات کوک فیثاغورثی را حل می کرد اما کماکان اجازهٔ مدولاسیون آزادانه از گامی به گام دیگر را به نوازنده نمی داد.
در موسیقی غربی، اعتدال های مناسب در همان قرن شانزدهم هم مورد استفاده بود چنان که وینچنزو گالیله (پدر گالیلئو گالیله دانشمند مشهور ایتالیایی) هم محاسباتی برای اندازه گیری اعتدال مساوی انجام داده بود. اعتدال موسیقی با گسترش موسیقی باروک گسترش یافت چنان که یوهان سباستین باخ در قرن هجدهم در کلاویه خوش آهنگ قطعاتی متعدد مخصوص پیانویی نوشت که با اعتدال مساوی کوک شده باشد. این تحولات نهایتاً منجر به فراگیر شدن اعتدال مساوی به عنوان کوک بندی رایج سازها در موسیقی کلاسیک شد که تا به امروز هم ادامه دارد.