میدان جنگ عرصه معرکه
جنگ گاه
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
جنگ گاه. [ ج َ ] ( اِ مرکب ) میدان جنگ. عرصه. معرکه.معترک. جنگاه. ( ناظم الاطباء ) : پیغمبر از جای خود [ مدینه ] تا جنگ گاه [ ذی قار ] بدید. ( ترجمه تاریخ طبری بلعمی ). و دیگر روز بر مدار قلعه بر سبیل نظاره و مطالعه جنگ گاهها طواف میکرد. ( رشیدی ).
کلمات دیگر: