غاشیه دار

( صفت ) ۱ - آنکه غاشیه مرکوب بزرگی را کشد . ۲ - خادم خدمتگزار . ۳ - مطیع فرمانبردار .

( ~ . ) [ ع - فا. ] (ص فا. ) ۱ - خادم . ۲ - مطیع .

غاشیه دار. [ ی َ / ی ِ ] ( نف مرکب ) خادم و مطیع. ( آنندراج ) :
مشتری اندر نمازگاه مر او را
پیشرو و جبرئیل غاشیه دار است.گل سوار آید بر مرکب یاقوتین
لاله در پیشش چون غاشیه دار آید.غاشیه دار است ابر بر کتف آفتاب
غالیه سای است باد بر صدف بوستان.حلقه بگوش لب تو گشت عقل
غاشیه دار لب تو گشت جان.خسروانش سزند غاشیه دار
کمر حکم او از آن بستند .زو بازمانده غاشیه دارش میان راه
سلطان دهر گفت که ای خواجه تا کجا.

۱. خادمی که مٲمور نگه داری زین پوش اسب مخدوم است.
۲. [مجاز] خادم مطیع و فرمان بردار که در سفر همراه مخدوم خود باشد.