باافرین

( باآفرین ) باآفرین. [ ف َ ] ( ص مرکب ) لایق تحسین. قابل ، درخور تقدیس :
خردمند گفتا بشاه زمین
که ای نیک خو، شاه باآفرین.بدان بادپایان باآفرین
بآب اندرون غرقه کردند زین.برآمد یکی باد باآفرین
هوا گشت خندان و روی زمین.که خواهم که بینم سراسر زمین
همه مرز ایران باآفرین.چنین گفت رستم بشاه زمین
که ای نام بردار باآفرین.همه بوسه دادند گردان زمین
به پیش سیاوخش باآفرین.چو پیران بیامد زهند و ز چین
سخن رفت از آن شهر باآفرین.چو گودرز و هشتاد پور گزین
همه نامداران باآفرین.چو کاموس ومنشور و خاقان چین
گهار و چو فرطوس باآفرین نخستین چو کاوس باآفرین
کی آرش دوم بد، سوم کی پشین یکی بزم جوید دگر رزم و کین
نگه کن که تا کیست باآفرین.چو پنجاه و سه روز بگذشت ازین
که شد کشته آن شاه باآفرین.بد او پورشاه سمنگان زمین
همان خال سهراب باآفرین.چنین گفت سهراب باآفرین
که چون اسپم آمد بدست این چنین.بجان و سر شاه ایران زمین
سرافراز کاوس باآفرین.نهادند بر نامها بر نگین
فرستادگان خواست باآفرین.کز ایران یکی مرد باآفرین
فرستند نزدیک خاقان چین.بدینگونه تا هفت سال از جهان
ندیدند سبزی کهان و مهان
بهشتم بیامد مه فرودین
برآمد یکی ابر باآفرین.وز آن پس چو گفتارها شد کهن
برآن بر نهادند یکسر سخن
کز ایران یکی مردباآفرین
فرستند نزدیک خاقان چین.چه گفت آن سخنگوی باآفرین
که چون بنگری مغزداد است دین.بفرمود تا برنهادند زین
بر آن بادپایان باآفرین.

( باآفرین ) درخور مدح و تمجید، قابل ستایش: یکی بزم جوید یکی رزم و کین / نگه کن که تا کیست باآفرین (فردوسی: ۵/۳۳۸ ).