( اسم ) زن پیر
سابوته
فرهنگ فارسی
فرهنگ معین
(تَ ) (اِ. ) زن پیر.
لغت نامه دهخدا
سابوته. [ ت َ / ت ِ ] ( اِ ) زن پیر باشد به زبان پارسیان . ( جهانگیری ). زن پیر را گویند بزبان زند و استا. ( برهان ). زن پیر بزبان مردم اصفهان. ( رشیدی ) ( انجمن آرا ) ( آنندراج ). در لغت فرس ص 504آمده : صابوته زن پیر بود بزبان آسیان ، قریع گوید:
مرا که سال بهفتاد و شش رسید و رمید
دلم ز شله صابوته و ز زهره تاز
و بنابراین لغت مزبور از زبان آسی ( محتملاً استی ) است. ( حاشیه معین بر برهان قاطع ). رجوع به صابوته در این لغت نامه شود.
مرا که سال بهفتاد و شش رسید و رمید
دلم ز شله صابوته و ز زهره تاز
و بنابراین لغت مزبور از زبان آسی ( محتملاً استی ) است. ( حاشیه معین بر برهان قاطع ). رجوع به صابوته در این لغت نامه شود.
فرهنگ عمید
زن پیر، پیرزن.
کلمات دیگر: