حاخام

حاخام یا خاخام یا حَکَم (به عبری: חכם) ( بشنوید) به معنی لغوی فرد دارای حکمت} اصطلاحی در یهودیت بوده و به معنای حکیم و عنوانی است مربوط به پیشوای مذهبی و کسی که استاد تورات است.
ربی
این لغت به طور کلی برای فرد دانا بکار میرود حتی اگر آن فرد یهودی نبوده و جنتیل باشد. در تلمود به افراد دانای جنتیل حاخام اموت هاعولم اطلاق می شود.سفاردی ها که در میان اعراب زندگی میکردند برای عدم استفاده از لغت ربی که در عربی به معنی خدای من است از لغت حاخام استفاده می کنند.
حاخام در اصل واژه ای عبری و هم ریشه با «حکیم» در عربی است و به کسی گفته می شود که دانش کاملی از تورات دارد بعبارتی دیگر در دین یهود٬ حاخام یا حاکام یعنی معلم تورات و این واژه اولین بار در سنهدرین آورده شده است. تلفظ خ به جای ک در زبان عبری که از قدیم الایام متون مقدسه یهود به این زبان بوده است.
از دوره وجود سنهدرین واژه حاخام در متون یهودی یافت می شود. به طور کامل مشخص نیست که وظیفه حاخام دقیقاً در آن زمان چه بوده است ولیکن حاخام فردی بوده است که سئوالهای شرعی را پاسخ میداده است. بعضی متون یهودی به این مساله اشاره میکنند که احتمالاً حاخام رئیس مدرسه شرعی یهودی، بیت هامیدراش، بوده است.