غاشیه کش

( صفت ) برنده غاشیه حامل غاشیه .

( ~ . کِ ) [ ع . ] (ص فا. ) خادم .

غاشیه کش. [ ی َ / ی َ ک َ / ک ِ ] ( نف مرکب ) برنده غاشیه. کشنده غاشیه. حامل غاشیه :
مقرعه زن گشت رعد مقرعه او درخش
غاشیه کش گشت باد غاشیه او دیم.این غاشیه کش گشته پیش غالب
این بسته میانک به پیش بطام.زیر رکابش نگر حلقه به گوش آسمان
پیش عنانش ببین غاشیه کش روزگار.نوبه زنت کیقباد میده نهت اردشیر
نیزه برت تهمتن غاشیه کش گستهم.در پیش او که غاشیه کش بود جبرئیل
هم انبیا پیاده دویده هم اصفیا.چون ماه رخش به حسن میتازد
صد غاشیه کش بدلبری هستش.و رجوع به غاشیه شود.

۱. آن که زین پوش اسب مخدوم را بر دوش بکشد، حمل کنند ۀ غاشیه.
۲. [مجاز] خدمت گذار، فرمان بردار.