لاحول

لاحول ولاقوه الابالله، نیست نیرووتوانایی مگرخدا
( جمله اسمی ) مختصر لاحول و لاقوه
مختصر لاحول ولاقوه الابالله العلی العظیم

(حَ ) [ ع . ] (جملة اسمی ) مختصر «لاحول ولا قوة الابالله ) نیست نیرو و قوتی مگر خدای تعالی را.

لاحول. [ ح َ ] ( ع جمله اسمیه ) ( از: «لا» + «حول » ) مختصر «لاحول و لاقوة الا باﷲ العلی العظیم » است و آن رابرای راندن دیو و شیطان ، بر زبان آرند :
از گفتن لاحول گریزد شیطان.ز دست طبع و زبانت چنان گریزد بخل
که دیو از آهن و لاحول و لفظ استغفار.چون ز لاحول تو نترسد دیو
نیست مسموع لابه نزد خدیو.تو دانی که چون دیو رفت از قفس
نیاید به لاحول کس باز پس. || گاه در مقام اعتراض به کار برند:
هین مگو لاحول عمران زاده ام
من ز لاحول آن طرف افتاده ام.از لاحول آن طرف افتادن مأخوذ از همین بیت مثنوی است ، آن طرف افتادن کنایه از بی بند و بار نسبت به اخلاق و آداب و رسوم بودن. عجیب تر آنکه زاغ نیز از مجاورت طوطی بجان آمده لاحول گویان از گردش گیتی همی نالید و دستهای تغابن بر یکدیگر همی مالید. ( گلستان ). انصاف برنجیدم و لاحول کنان گفتم که دیگر باره ابلیس رامعلم ملکوت چرا کرده اند. ( گلستان ).
ز لاحولم آن دیوهیکل بجست
پری پیکر اندرمن آویخت دست.تا به صبح از شراب فکرت مست
دست لاحول میزدی بر دست.مگوی انده خویش با دشمنان
که لاحول گویند شادی کنان.

عبارتی که هنگام ترس، فرار، تعجب، یا پس از سجده، در صورت ارتکاب اشتباه، بیان می شود: مگوی انده خویش با دشمنان / که لاحول گویند شادی کنان (سعدی: ۱۲۸ ).