پشتاپشت

(پُ. پُ ) (ق مر. ) ۱ - پشت سر هم ، پیاپی . ۲ - دوشادوش .

پشتاپشت. [ پ ُ پ ُ ] ( ص مرکب ، ق مرکب ) پشت سرهم. پیاپی متوالی. مسلسل. متصل : و از شیخ ابوعبداﷲ خفیف می آید رحمةاﷲ علیه که چون از دنیا بیرون شد چهل چله پشتاپشت بداشته بود. ( هجویری ). پس از مطبخها هاون ها و چیزهای سنگی بیاویختند از نهیب جان ، و بر سر او می زدند پشتاپشت تا سست شد و کشته گشت. ( مجمل التواریخ والقصص ). در این دعوی چهار بار پشتاپشت این سوگند بخورد. ( تفسیر ابوالفتوح ج 4 ص 16 ).
سپیدی روز، صنع کیست در دهر و سیاهی شب
که میگردند بر یک دور پشتاپشت چون طاحون.زخم پشتاپشت بر دل باز خورد از غم مرا
نیک بشکستی از این غم گرهمه سندان بدی.از تو پرسم چگونه دارد دل
ور بود آفریده زآهن و سنگ
طاقت غصه های پشتاپشت
قوت زخمهای رنگارنگ.- پشتاپشت گرفتن ؛ به دفعات و پی ِ هم و متوالیاً گرفتن :
گو را گر صد گرفت پشتاپشت
کمتر از چارساله پنج نکشت.

پشت به پشت، پشتِ سر هم، پیایی.

( ● ) ؛ با کمر؛ از عقب
( پشتاپُشت ) کُتاکُت؛ گرده با گرده؛ کتا پُشت