اشکم

( اسم ) شکم بطن .

(اِ کَ ) ( اِ. ) شکم ، بطن .

اشکم. [ اِ ک َ ]( اِ ) ( از پهلوی اشکمب ) شکم. ( مؤید الفضلا ج 1 ص 139 ) ( هفت قلزم ) ( شعوری ) ( شرفنامه منیری ). شکم. شاعری در هجو گفته :
اشکمش آمد فراخ او را ز بطن مادرش
شورپشتی دارد از پشت پدر آن بدلجام.آن حصه مجوف انسان و حیوان که نام تکلّمیش شکم و نام عربیش بطن است... لفظ مذکور مأخوذ از پهلوی است. مخفف آن شکم اکنون در تکلم فارسی مستعمل است و در پهلوی اشکومب بوده است. ( از فرهنگ نظام ) : ان اباهریرة اصیب به [ بوجعالبطن ] فقال له صلی اﷲ علیه و سلم : اشکم درد! معناه ُ بالفارسیة اءَ بِک َ وجعالبطن ؟ فقال نعم. فأمره ان یصلی.( تذکره ضریر انطاکی ج 2 ص 48 س 114 ).
چو آبستنان اشکم آورده پیش
چو خرمابنان پهن فرق سری.ای کت اشکم پر ز نعمت جان تهی
چون کنی بیدادکایزد داور است.و بدست راست خنجری کشیده و در اشکم آن شیر یا کرگدن زده. ( فارسنامه ابن البلخی ص 127 ).
شیر بی دم و سر و اشکم که دید
این چنین شیری خدا هم نافرید. خیک اشکم گو بدر از موج آب
گر بمیرم هست مرگم مستطاب.آن دل مردی که از زن کم بود
آن دلی باشد که کم زاشکم بود.و رجوع به شکم شود.

= شکم

/eshkem/ شکم

( اِشکَم ) به اِشکَم زِیدِن
( اِشکَم ) شکم
( اِشکَم ) واحد انجام عمل جنسی؛ هربار آمیزش