زاو

( صفت ) قوی پر زور نیرومند .
قوی و زبردست پر زور را گویند پهلوان استاد بنا و گلکار دره کوه

(اِ. ) ۱ - شکاف ، رخنه . ۲ - درة کوه .
(ص . ) قوی ، نیرومند.

زاو. ( ص ) قوی و زبردست پرزور را گویند. ( برهان قاطع ) ( فرهنگ نظام ). پهلوان و زورآور و زبردست و قوی و پرزور. ( ناظم الاطباء ) :
اشک میراند او که ای هندوی زاو
شیر را کردی اسیر دم گاو. || استاد بنا و گلکار . ( برهان قاطع ) ( ناظم الاطباء ). بنا و سازنده عمارت. ( فرهنگ نظام ) :
بس مناسب صنعت است این شهره زاو
کی نهد بر جسم اسب او عضو گاو.زاو، ابدان را مناسب ساخته ست
قصرهای منتقل پرداخته ست
در میان قصرها تخریجها
از سوی بیسوی این صهریجها.و رجوع به زاویل و زاویر شود. || استاد هر فن و پیشه ای. ( ناظم الاطباء ). || ( اِ ) شکاف و رخنه هر چیز باشد. ( برهان قاطع ) ( ناظم الاطباء ). مطلق شکاف. ( آنندراج ) ( فرهنگ رشیدی ) ( فرهنگ نظام ) :
اگر مقاطع تیز تو بیند اندر خواب
ز سهم در کمر کوه قاف افتد زاو. || دره کوه را نیز گویند. ( برهان قاطع ). دره کوه. ( ناظم الاطباء ) ( آنندراج ). ولف آن را در این بیت شاهنامه بمعنی تنگه کوه آورده است :
وز آنجاکشیدن سوی زاوکوه
بر آن کوه البرز بردن گروه. || کوه. ( فرهنگ نظام ). || و بمعنی خشت پارچه و نیم خشت هم آمده است. ( برهان قاطع ) ( ناظم الاطباء ). و در اصطلاح بنایان نیمه خشت را گویند. ( آنندراج ). خشت شکسته. ( فرهنگ نظام ).
- زاو افتادن ؛ شکاف افتادن. شکاف پیدا کردن :
اگر مقاطع تیز تو بیند اندر خواب
ز سهم در کمر کوه قاف افتد زاو.

۱. قوی، نیرومند، توانا.
۲. زبردست، استاد: اشک می راند او که ای هندوی زاو / شیر را کردی اسیر دمّ گاو (مولوی: ۱۰۲۸ ).
۳. (اسم ) ‹زو› شکاف، رخنه، درۀ کوه: وز آنجا کشیدن سوی زاو کوه / برآن کوه البرز بردن گروه (فردوسی۴: ۲۴۵ ).

شکاف ، رخنه