راشومون

مختصات: ۳۴°۵۸′۴۵٫۷۰″ شمالی ۱۳۵°۴۴′۳۳٫۴۰″ شرقی / ۳۴٫۹۷۹۳۶۱۱°شمالی ۱۳۵٫۷۴۲۶۱۱۱°شرقی / 34.9793611; 135.7426111
راشومون Rashōmon (به ژاپنی: 羅城門) بزرگترین دروازهٔ قدیم ژاپن در شهر کیوتو بود. به پهنای ۳۲ متر (۱۰۶ پا) و ارتفاع ۹/۷ متر (۲۶ پا) با ۲۳ متر (۷۵ پا) دیوار سنگی و سقف آن شیب دار بود. این دروازه در سال ۷۸۹، ساخته شده بود. این دروازه با نام های راجومون و راسمون نیز نامیده می شود.

راشومون (سینما). راشومون (سینما)(Rashomon)
فیلمی به کارگردانی آکیرا کوروساوا، تولید ۱۹۵۰ ژاپن. ساختار پیچیدۀ این فیلم در واقع کاوشی در ماهیت حقیقت است. چهار روایت متناقض از زبان چند شخصیت که خود قربانی یا شاهد تجاوز و قتلی بوده اند که به دست راهزنی (با بازی توشیرو میفونه) صورت گرفته است. راشومون برندۀ جایزۀ بزرگ جشنوارۀ فیلم ونیز (۱۹۵۱) شد و زمینۀ آشنایی تماشاگران غربی را با سینمای ژاپن پس از جنگ جهانی دوم فراهم کرد. ماجرای راشومون، که نام یکی از دروازه های شهر کیوتو پایتخت قدیم ژاپن است، در قرن ۱۲ می گذرد و به طریقۀ سیاه وسفید ساخته شده است.

راشومون (فیلم). راشومون (به ژاپنی: 羅生門) - (به انگلیسی: Rashomon) نام فیلمی جنایی و درام محصول ۱۹۵۰ ژاپن و به کارگردانی آکیرا کوروساوا است.
• «همیشه یادت باشه یه زن با فریبندگیش مرد را از آن خود میکنه، ولی مرد با شمشیرش زن رو تصاحب میکنه…»• «یک روز قبل از شروع فیلمبرداری راشومون سه نفر دستیار کارگردانی که استودیو دایی به من داده بود برای دیدنم به مهمان خانه من آمدند. فکر کردم چه شده. معلوم شد که فیلم نامه را پیچیده یافته اند ومی خواستند که من به آنها توضیح دهم. به آنها گفتم: لطفاً آن را دوباره به دقت بخوانید. اگر به دقت بخوانید، باید بتوانید آن را بفهمید چون با این انگیزه نوشته شده است که قابل درک باشد؛ ولی آنها نمی رفتند- ما معتقدیم به دقت آن را خوانده ایم، وهنوز هیچ چیز از آن نمی فهمیم. به همین دلیل شماباید آن رابه ما توضیح بدهید. بر اثر اصرارشان این توضیح ساده رادادم: بشر قادر نیست در مورد خودش با خودش روراست باشد. نمی تواند بدون صحنه سازی دربارهٔ خودش صحبت کند. این فیلمنامه چنین بشری را تصویر می کند. افرادی که نمی توانند بدون دروغ هایی که آنها را قادر می سازد فکر کنند بهتر از آنچه هستند می باشند زندگی کنند. این احتیاج گناه آلود به دروغ های چاپلوسانه حتی تا آنسوی قبر هم ادامه دارد. حتی پرسوناژی که مرده است، درحالی که از مدیوم بازنده ها صحبت می کند، نمی تواند از دروغ هایش دست بردارد. خودپرستی گناهی است که بشر از بدو تولد با خوددارد، شستن این گناه از همه سخت تراست. این فیلم مانند یک طومار تصویری عجیب است که توسط من انسانی باز می شود و در معرض دید قرار می گیرد. می گویید که اصلاً نمی توانید این فیلم نامه را بفهمید، ولی این به این دلیل است که درک خود قلب انسان غیرممکن است. اگر عدم امکان روحیه انسان رادر نظر داشته باشید و فیلم نامه را بخوانید، فکر می کنم نکته اش رادریابید.» -> آکیرا کوروساوا
• «بعدتر راشومون جایزه اسکار بهترین فیلم خارجی را گرفت. نقد نویس های ژاپن اصرار می ورزیدند که این جایزه به سادگی نمایانگر علاقه وکنجکاوی غربی ها برای چیزهای بیگانه وعجیب شرقی است، دیدگاهی که درآن موقع و هم اکنون به نظرم وحشتناک می آید. چرا ژاپنی ها اعتمادی به ارزش ژاپن ندارند؟ چرا هرچه را که خارجی است به عرش اعلی می رسانند و هرچه را که ژاپنی است بدنام می کنند؟ حتی نقاشی های روی چوب اوتامارو هوکاسای، شاراکو توسط ژاپنی ها تحسین نمی شدند تا اینکه توسط غرب کشف شدند. نمی دانم این عدم تشخیص را چطور توضیح بدهم. فقط از شخصیت مردم ژاپن ناامید می شوم.» -> آکیرا کوروساوا