امیلاز

آمیلاز. آمیلازها آنزیم هایی از گروه گلیکوزید هیدرولاز هستند که باعث تجزیه زنجیره های کربوهیدراتها مانند نشاسته می شوند.
آلفا امیلاز
گلیکوزید هیدرولاز
آمیلاز در بدن انسان در بزاق، آنزیمهای لوزالمعده و روده باریک یافت می شود. این آنزیم باعث تجزیه زنجیره های پلی ساکارید مانند نشاسته به اجزای کوچکتر و دی ساکاریدهایی مانند مالتوز می شود و نقش مهمی در هضم کربوهیدراتها دارد. سایر بافتها نیز تا حدودی فعالیت آمیلازی دارند مثل:تخمدانها، روده باریک و بزرگ و عضلات مخطط.
آلفا آمیلاز موجود در بزاق کمی از نشاسته را تبدیل می کند چون مدت توقف غذادر دهان ناچیز است ولی قسمت عمده فعالیت این آنزیم مربوط به آمیلاز پانکراس است. آمیلاز به طورطبیعی از سلول های آسینار پانکراس به مجرای پانکراس و سپس دوازدهه ترشح می گردد و در روده به تجزیه نشاسته کمک می کند.
آمیلازها ساختاری پروتئینی دارند و به سه زیرگروه آلفا آمیلاز (α-Amylase)، بتا آمیلاز (β-Amylase) و گاما آمیلاز (γ-Amylase) تقسیم بندی می شوند.

آمیلاز. آمیلاز (amylase)
آنزیم تجزیه کنندۀ نشاسته به ترکیبات قندی. این ترکیبات در بدن مصرف می شوند. آمیلاز در اغلب گیاهان و جانوران یافت می شود. در انسان، آمیلاز در بزاق و شیرۀ گوارشی لوزالمعده، که به مجرای گوارشی می ریزد، وجود دارد. نشاسته مادۀ غذایی مهمی برای انسان است و در گیاهانی مانند سیب زمینی و غلات یافت می شود. این ماده از مولکول های بزرگ نامحلول درست شده است، و براثر عمل آمیلاز قندهایی تولید می کند که محلول اند و جذب بدن می شوند. پهای بهینۀ آمیلاز انسان۷.۲ تا۷.۴ است. آمیلاز مانند بیشتر آنزیم ها، در دماهای بالاتر از ۶۰ درجۀ سلسیوس ساختار اصلی خود را از دست می دهد.