چاشت . زمان چاشت . وقت چاشت . چاشتگاه . چاشتگاهان .
چاشتگه
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
چاشتگه. [ گ َه ْ ] ( اِ مرکب ) هنگام چاشت. زمان چاشت. وقت چاشت. چاشتگاه. چاشتگاهان. چاشتگاهی :
با سماع چنگ باش از چاشتگه تا آنزمانک
بر فلک پیدا شود پروین چو سیمین شفترنگ.
دفع وبا را جام شه یاقوت کردارآمده.
چاشتگه هم مقصد و هم چشمه هم خوان دیده اند.
با سماع چنگ باش از چاشتگه تا آنزمانک
بر فلک پیدا شود پروین چو سیمین شفترنگ.
عسجدی.
چرخ از سموم گرمگه زاده وبا هر چاشتگه دفع وبا را جام شه یاقوت کردارآمده.
خاقانی.
صبحدم رانده ز منزل تشنگان ناشتاچاشتگه هم مقصد و هم چشمه هم خوان دیده اند.
خاقانی.
پیشنهاد کاربران
چاشتگه: نزدیک ِظهر
( ( بامداد "ایاک نعبد" گفته ای در فرض حق
چاشتگه خود را مکن در خدمت دونی حقیر ) )
( تازیانه های سلوک، نقد و تحلیل قصاید سنائی، دکتر شفیعی کدکنی، زمستان ۱۳۸۳، ص 392. )
( ( بامداد "ایاک نعبد" گفته ای در فرض حق
چاشتگه خود را مکن در خدمت دونی حقیر ) )
( تازیانه های سلوک، نقد و تحلیل قصاید سنائی، دکتر شفیعی کدکنی، زمستان ۱۳۸۳، ص 392. )
کلمات دیگر: