وعائ حب پوستی که دانه گندم و جو و امثال آن درویست .
خافه
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
خافه. [ خاف ْ ف َ ] ( ع اِ ) وعاء حب ؛ پوستی که دانه گندم و جو و امثال آن دروی است. || جبه چرمین عسل چینان. || خریطهائی که در آن عسل نهند. || سفره برداشته سرهاکه بخریطه ماند و در آن عسل چینند. ( منتهی الارب ).
خافة. [ خاف ْ ف َ ] (ع اِ) رجوع به خافّه شود.
کلمات دیگر: