طاقیه

کلاه مخروطی شکل و بلند که قسمت بالای آن بریده شده و گرد و مسطح بود. بلندی آن در اوایل حدود یک ششم ذراع بود، اما از روزگار الملک الناصر فرج (سلطان مصر و سوریه) طاقیۀ چرکسی اختراع شد که ارتفاع آن حدود دوسوم ذراع و بالای آن گرد و گنبدمانند بود. در زمان حکومت چرکسیان، ممالیک و نیز در ایران و عثمانی نظامیان غالباً طاقیه بر سر می گذاشتند. طاقیه آستر و رویه داشت که میان آن را از قطعات کاغذ می انباشتند. گاه نیز حاشیه ای از پوست دَله، به نام قندوز، را به صورت نواری دور و لبۀ آن قرار می دادند که روی پیشانی و قسمت بالای گردن را در پشت سر می پوشاند. در ایام متأخرتر شکل طاقیه در مصر عوض شد و معنای عرقیه را پیدا کرد. عرقیه عرقچین کوچک سفید کتانی است که درست قالب سر است و زن و مرد آن را زیر طربوش بر سر می گذارند و پارچه ای به شکل عمامه به دور آن می پیچند. در ۱۵۹۹، که داندینی از سوریه دیدن کرد، کلمۀ طاقیه در سوریه به معنای همان شب کلاهی بود که امروزه آن را طربوش می نامند. در دورۀ غزنویان درویشان طاقیه بر سر می گذاشتند. سربازان عثمانی نیز طاقیۀ ترکمنی به سر می نهادند.