حبس خانگی

حبس خانگی (حصر خانگی، بازداشت خانگی) از نگاه حقوقی یعنی حوزه آزادی یک شخص توسط صاحبان قدرت محدود به خانه یا محل سکونت او شود. معمولاً در این شرایط هرگونه سفر، ملاقات با دیگران، ابراز عقیده یا ارتباط با دنیای خارج ممنوع یا بسیار محدود می باشد. بازداشت خانگی به عبارتی جایگزین خفیفی برای بازداشت در زندان است.
طاهره قره العین از رهبران جنبش باب در دوره ناصرالدین شاه بود که در جریان سرکوب بابی ها دستگیر شد و حدود ۳ سال در حبس خانگی بود.
بازداشت خانگی در شرایطی استفاده می شود که مجازات زندان به دلایل مختلف مناسب به نظر نمی رسد و اغلب توسط دولت ها و حکومت ها علیه مخالفان سیاسی اعمال می شود. به طور معمول شخصی که در بازداشت خانگی می باشد به ابزار ارتباطی دسترسی ندارد. اگر ارتباطات الکترونیکی مجاز باشد، یقیناً مکالمات و ارتباطات کنترل و شنود می شود.
تنها در برخی موارد استثنایی ممکن است فردی را بدون داشتن وکیل قانونی و بدون هیچگونه حکم قضایی تحت بازداشت خانگی قرار دهند. در برخی از کشورها در پی انتقادات شدید به این مجازات در طی سالیان، بازداشت خانگی به عنوان مصداقی از نقض حقوق بشر شناخته شده است. دربسیاری از کشورهای با حکومت استبدادی بازداشت خانگی با انگیزه سیاسی و به عنوان ساده ترین راه برای محدود کردن مخالفان شناخته می شود.
اولین بار بطور رسمی قضات در اوایل قرن بیستم مجازات بازداشت خانگی را به عنوان جایگزین آزادی مشروط اعمال کردند. در آن زمان دستگاه های شنود و ردگیری وجود نداشت. از زمانی که دستگاه های کنترل و شنود الکترونیکی قادر به کنترل کامل محکوم شدند، این مجازات به عنوان جایگزین مجازات زندان در نظر گرفته شد.