تنده

(تُ دِ) (اِ.) سرازیری ، سراشیبی .

(تُ دَ) (اِ.) برگِ نورسته ، غنچه .

تنده . [ ت َ دَ ] (اِخ ) قریه ٔ بزرگی است از صعید ادنی بر جانب غربی نیل . (از معجم البلدان ).

تنده . [ ت َ دَ / دِ ] (اِ) هسته ٔ زردآلو و مانند آن . (یادداشت بخط مرحوم دهخدا). || هسته ٔ شیرین کرده ٔ زردآلوی تلخ . (یادداشت بخط مرحوم دهخدا).

تنده . [ ت َ دِه ْ ] (نف مرکب ) مشغول و درکار، و تن بکار داده . (ناظم الاطباء).

تنده . [ ت ُ دَ / دِ ] (اِ) چیزی باشد که مانند غنچه مرتبه ٔ اول از درخت سر زند و بعد از آن برگ از میان آن برآید. (برهان ) (از انجمن آرا) (از آنندراج ) (از فرهنگ رشیدی ) (از فرهنگ جهانگیری ). غنچه که از او برگ بیرون آید. (شرفنامه ٔ منیری ). غنچه و چیزی غنچه مانند که ابتدا از شاخه ٔ درخت سر زند و سپس برگ یا شکوفه از میان آن برآید. (ناظم الاطباء). چه هرگاه از درخت آن ظاهر شد گویند تندید، و تندیدن مصدر آن است یعنی سر زدن غنچه و شکوفه وبرگ از درخت . (انجمن آرا) (آنندراج ). و سر برزدن آنرا تندیدن گویند، و تندید یعنی تند شد و درخت غنچه برآورد. (فرهنگ رشیدی ). بدین معنی بجای دال ابجد زای هوز هم آمده است . (برهان ). و رجوع به تنزه و تندیدن شود. || زنبور سرخ را نیز گویند. (برهان ) (از انجمن آرا) (از آنندراج ). زنبور سبز (؟). (ناظم الاطباء). || جوزق . || هر جای بلند و سراشیب . (ناظم الاطباء). سرازیری . سراشیبی بسیارتند کوه . دامنه ٔ پرنشیب کوه . (فرهنگ فارسی معین ).
سراشیبی و سخت سراشیب . قسمت نشیب راهی .
- تنده ٔ کوه ؛ آنجای که کوه سخت سراشیب است . (یادداشت بخط مرحوم دهخدا).

سراشیبی.

۱. غنچه.
۲. برگی که تازه از بغل شاخۀ درخت روییده باشد؛ تژ؛ تیج.

۱سراشیبی بسیار تند ۲جوانه

جوانه ی درخت

زخم دانه ریز

کورک زخم کوچک