ناجایگه. [ گ َه ْ ] ( ص مرکب ، اِ مرکب ) ناجایگاه. در غیر موضع و مورد : ستایش تو کنم خویشتن ستوده بوم که رخت بخت به ناجایگه نیفکندم.سوزنی.
