درم ریز

درم ریزنده ریزنده درم درم ریزی

درم ریز. [ دِ رَم ْ ] ( نف مرکب ) درم ریزنده. ریزنده درم :
شد آمل بهشت نوآراسته
درم ریز دیبافشان خواسته.یکی گفتا که هست این شاه پرویز
که دستش سال و مه باشد درم ریز.به زیر خسرو از برف درم ریز
نقاب نقره بسته خنگ شبدیز.شوم بر درم ریز خود زرفشان
کنم سرکشی لیک با سرکشان.چون دهن تیغ درم ریز باش
چون شکم کوس تهی خیز باش.- درم ریز کردن ؛ شاباش کردن با زر و سیم. ( یادداشت مرحوم دهخدا ) :
گه قصب ماه گل آمیز کرد
گاه دف زهره درم ریز کرد. || کنایه از اشک افشان :
ما درم ریز از مژه وز کار ما
نیم دینارش به آزار آمده ست. || افشاننده برگ گل :
دو پستان چون دو سیمین نار نوخیز
بر آن پستان گل بستان درم ریز. || ( اِمص مرکب ) درم ریزی :
زمین رنگ باغ بهاران گرفت
هوا از درم ریزباران گرفت.- درم ریز کردن ؛ درم ریزی کردن. درم فشانی کردن :
پذیره برون رفت با سرکشان
درم ریز کردند و دیبافشان.