طعام زن زچه یا طعامی که زاج را دهند
خرسه
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
خرسه. [ خ ِ س ِ ] ( اِ ) خرس. خرس شناخته شده در نزد مخاطب.
- امثال :
خرسه بد حیوانی است ؛ خرسی در کوهستان با مردی دست بگریبان شد و او را بزمین زد. مرد از هوش برفت خرس چون بنابر مشهور گنده خورد او را مرده پنداشت و برفت تا روز دیگر برگردد و لاشه عفن خود را طعمه سازد پس از ساعتی مرد را افاقه حاصل شد ولی از صدمت افتادن از دو گوش کر ماند سپس در تمام عمر هرگاه دو تن را می دیدکه با هم سخن می گویند چون نمی شنید و هراس و کینه خرس نیز همیشه در دل داشت می پرسید خرسه را می گویید؟ خرسه بد حیوانی است. ( یادداشت بخط مؤلف ).
- امثال :
خرسه بد حیوانی است ؛ خرسی در کوهستان با مردی دست بگریبان شد و او را بزمین زد. مرد از هوش برفت خرس چون بنابر مشهور گنده خورد او را مرده پنداشت و برفت تا روز دیگر برگردد و لاشه عفن خود را طعمه سازد پس از ساعتی مرد را افاقه حاصل شد ولی از صدمت افتادن از دو گوش کر ماند سپس در تمام عمر هرگاه دو تن را می دیدکه با هم سخن می گویند چون نمی شنید و هراس و کینه خرس نیز همیشه در دل داشت می پرسید خرسه را می گویید؟ خرسه بد حیوانی است. ( یادداشت بخط مؤلف ).
خرسة. [ خ ُ س َ ] (ع اِ) طعام زن زچه . (منتهی الارب ) (از اقرب الموارد) (از تاج العروس ). || زچه . (منتهی الارب ) (از اقرب الموارد). || طعامی که زاج را دهند. (یادداشت بخط مؤلف ).
کلمات دیگر: