جعدی

جعدی . [ ج َ ] (اِخ ) (نابغه ٔ ...) قیس بن کعب بن عبداﷲبن عامربن ربیعةبن جعدةبن کعب بن ربیعةبن عامربن صعصعه مکنی به ابولیلی . رجوع به ابولیلی و نیز رجوع به نابغه ٔ جعدی در همین لغت نامه شود.

جعدی . [ ج َ ] (اِخ ) ابن الندیم کتاب الوقف و الابتداء فی القرآن را به وی نسبت داده است . (الفهرست ص 54).

جعدی . [ ج َ ] (اِخ ) لقب مروان بن محمد خلیفه ٔ اموی است . لقب دیگروی حمار است : وی را جعدی به این جهت گفتند که پیرو طریقه ٔ جعدبن درهم بود. (ابن الاثیر از غزالی نامه ).

جعدی . [ ج َ ] (حامص ) تجعد. مجعد بودن . پیچیدگی و چین و شکنج در موی . گره در گره بودن موی . مرغولی : اندر باطل کردن جعدی موی . (ذخیره ٔ خوارزمشاهی ).

جعدی . [ ج َ ] (ص نسبی ) نسبت است به جعدةبن هبیرة. (لباب الانساب ج 1 ص 239).