بزرگی یافتن ٠ علو مقام بدست آوردن ٠
بلندی یافتن
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
بلندی یافتن. [ ب ُ ل َ ت َ ] ( مص مرکب ) بزرگی یافتن. علو مقام بدست آوردن :
بلندی از آن یافت کاو پست شد
در نیستی کوفت تا هست شد.
که چون شرر ز جهان با صد اضطراب نرفت.
بلندی از آن یافت کاو پست شد
در نیستی کوفت تا هست شد.
سعدی.
ستاره ای که درین خاکدان بلندی یافت که چون شرر ز جهان با صد اضطراب نرفت.
صائب ( از آنندراج ).
کلمات دیگر: