( صفت ) بلند مرتبه بلند مکان دارای جاه و مقام و درجه و وضع بلند .
بلند محل
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
بلندمحل. [ ب ُ ل َ م َ ح َ/ ح َل ل ] ( ص مرکب ) دارای جا و مقام و درجه و وضع بلند. ( ناظم الاطباء ). بلندمرتبه. بلندمکان :
زهی ز خدمت تو آسمان بلندمحل
زهی ز سایه تو آفتاب روی شناس.
زهی ز خدمت تو آسمان بلندمحل
زهی ز سایه تو آفتاب روی شناس.
کمال اسماعیل ( از آنندراج ).
کلمات دیگر: