عبدالرحیم بن محمد، معروف به ابوالحسین خیاط (متوفای حدود ۳۰۰ ق) یکی از معتزلیان صاحب نامی است که برخلاف بسیاری از پیشوایان معتزله که در مکتب بصره پرورش یافته اند، به شاخه بغدادی این گروه تعلق دارد. بیشترین شهرت او به دلیل نگارش کتابی است به نام الانتصار که در نقد کتاب فضیحه المعتزله نوشته ابن راوندی بر جای مانده است. این کتاب به دلیل اینکه از قدیم ترین آثار برجای مانده از معتزلیان است، اهمیتی بسیار دارد.
بحوث فی الملل و النحل، ج ۳، ص ۲۵۰
خیاط در کتاب یاد شده، از اعتقادات بسیاری از بزرگان معتزله در مسائلی چون «علم، قدرت و عدالت خداوند»، «وجه اعجاز قرآن»، «عصمت انبیاء»، «امامت» و «کفر یا ایمان صحابه پیامبر» دفاع می کند. افزون بر این، در میان میراث برجای مانده از نویسندگان معتزلی و غیر معتزلی، کتاب الانتصار قدیمی ترین اثری است که معیار معتزلی بودن را پذیرش پنج اصل دانسته است: توحید، عدل، وعد و وعید، منزلت بین المنزلتین، امربه معروف و نهی از منکر.
بحوث فی الملل و النحل، ج ۳، ص ۲۵۰
خیاط در کتاب یاد شده، از اعتقادات بسیاری از بزرگان معتزله در مسائلی چون «علم، قدرت و عدالت خداوند»، «وجه اعجاز قرآن»، «عصمت انبیاء»، «امامت» و «کفر یا ایمان صحابه پیامبر» دفاع می کند. افزون بر این، در میان میراث برجای مانده از نویسندگان معتزلی و غیر معتزلی، کتاب الانتصار قدیمی ترین اثری است که معیار معتزلی بودن را پذیرش پنج اصل دانسته است: توحید، عدل، وعد و وعید، منزلت بین المنزلتین، امربه معروف و نهی از منکر.
wiki: ابوالحسین خیاط