کوهمره سرخی

کوهمرهٔ سرخی' نگین سبز فارس' منطقه ای باستانی در غرب استان فارس، در شهرستان شیراز است.نام کوهمره از دورهٔ صفویه در متون تاریخی به ثبت رسیده و ظاهراً اولین بار در روزنامه ملا جلال منجم معاصر شاه عباس کبیر به کار رفته است.این نام به منطقه ای در جنوب غربی شهر شیراز اطلاق می شود که از جنوب شرق به فیروزآباد، از غرب به کازرون و از شمال شرق به شیراز محدود است.
۱- عبدالله شهبازی، ایل ناشناخته: پژوهشی در کوه نشینان سرخی فارس، تهران: نشرنی، ۱۳۶۶.
۲- عبدالله شهبازی، مقدمه ای بر شناخت ایلات و عشایر، تهران: نشرنی، ۱۳۶۹.
۳-سعیدی سیرجانی، وقایع اتفاقیه: گزارشهای خفیه نویسان انگلیس.
منطقهٔ کوهمره به سه ناحیه تقسیم می شود: کوهمره نودان، کوهمره جروق و کوهمره سرخی.
کوهمره سرخی، که امروزه جزو شهرستان شیراز است، سرزمینی است کوهستانی و جنگلی به وسعت حدود سه هزار کیلومتر مربع که آخرین شاخه جنوبی رشته کوه های زاگرس به شمار می رود. بلندترین قله کوهستان کوهمره سرخی کوه دلو است که حدود ۳۲۰۰ متر از سطح دریا ارتفاع دارد.
طبق پژوهش های تاریخ شناسان مردم شناس و صاحب نظر در زمینه ایلات و عشایر جنوب ایران، منطقه نامبرده در دوره ساسانی و سده های آغازین اسلامی رم دیوان نامیده می شده و یکی از پنج رم (ناحیه عشایرنشین) دوره ساسانی بوده است؛ که در روستای شکفت آثار تاریخی بسیاری وجود دارد که گواه آن است که مردم کوهمره از نسل هخامنشیان و ساسانیان هستند که همان مردم اریایی هستند.