سراپا

سراپای، سرتاپا، قدوبالا، اندام

(سَ ) (اِمر. ) سرتاپا، سرتاپای انسان ، قد و بالا، اندام .

سراپا. [ س َ ] ( اِ مرکب ) ( از: سر+ «َا» واسطه + پا ). سراپای. ( حاشیه برهان قاطع چ معین ). همه و تمام. ( برهان ). سرتاپا و همه و تمام. ( آنندراج ). تمام از اول تا آخر. ( غیاث ) :
بزندانیان جامه ها داد نیز
سراپای و دینار و هرگونه چیز.چو دیدم کنون دانش و رای تو
دروغست یکسر سراپای تو.کمابیش ِ سخا دید آنکه او را دید در مجلس
سراپای ِ هنر دید آنکه او را دید در میدان.همچون رطب اندام و چو روغَنْش سراپای
همچون شبه زلفکان و چون دنبه اَلَست.از بس که جرعه بر تن افسرده زمین
آن آتشین دواج سراپا برافکند.جستم سراپای جهان شیب و فراز آسمان
گر هیچ اهلی در جهان دیدم مسلمان نیستم.ملک در سراپای آن جانور
بعبرت بسی دید و جنبید سر.بدیدار و گفتار جان پرورش
سراپای من دیده و گوش بود.همچو گلبرگ طری هست وجود تو لطیف
همچو سرو چمن خلد سراپای تو خوش.|| خلعت. ( غیاث اللغات ).

۱. سرتاپای انسان، قدوبالا، اندام.
۲. (قید ) [مجاز] همگی، کلاً، تماماً.
۳. (صفت ) [مجاز] همه، تمام.