شیدایی

شیدایی یا مانیا (به انگلیسی: mania) عکس حالت افسردگی است. در شیدایی خُلق و انرژی بیمار بسیار بالاست. تظاهرهای اصلی مانیا عبارت اند از نشاط زدگی، تحریک پذیری، پرکاری و عقاید خودمهم انگاری. خلق بالا به صورت شادی، خوش بینی افراطی و خوشحالی سرایت کننده تظاهر می کند. ممکن است خُلق بیمار در طول روز تغییر کند، مثلاً صبح مانیک و شب افسرده باشد، هرچند که مانند افسردگی شدید تغییرات منظمی ندارد.
ویکی پدیای انگلیسی:
مانیا به دلیل دارو (مانند فنیل پروپانول امین) یا تومورهای مغزی نیز به وجود می آید، ولی اغلب به عنوان قسمتی از اختلال دوقطبی شناخته می شود. در این بیماری حملات دوره ای مانیا و افسردگی دیده می شود.
ما برای اعتماد به یکدیگر به خوش بینی و دلشادی نیاز داریم اما خوش بینی بیش از اندازه، ما را از واقعیت های زندگی دور خواهد کرد و «شیدایی» را در ما شکل می دهد و در مقابل زمانی که احساس بدبینی و درماندگی می کنیم، هیجان رفتار ما بیانگر «افسردگی» است و نسبت به انتظارهای خود و هرآنچه که پیرامون خود می بینیم، بی علاقه و غمگین می شویم. در افسردگی همانند یک «سرماخوردگی روانی»، انرژی آزاد فروکش کرده است. اما در شیدایی، افراد بسیار تلقین پذیر می شوند، پیشنهادهای دیگران را به راحتی می پذیرند و با ساده دلی رفتار می کنند. فردی که در حالت شیدایی است، تصویر درستی از موقعیت واقعی ندارد مثلاً ممکن است درست در زمانی که او را از کار برکنار کرده اند به خریدهای غیرضروری پرهزینه روی آورد تا به این روش بر احساس درماندگی خود سرپوش بگذارد. در واقع آن ها از یک درماندگی و افسردگی عمیق رنج می برند. همچنین قضاوت اشتباهی دربارهٔ دیگران دارد مثلاً اطرافیان خود را به دو گروه خیلی خوب و خیلی بد تقسیم می کند و همه چیز را سیاه و سفید می بیند. به عبارتی فردی که صبح خیلی بد بوده است، ناگهان عصر همان روز در گروه خیلی خوب قرار می گیرد که علت آن ناتوانی فرد در کنارآمدن با احساسات دوسوگرای خود می باشد. افراد افسرده نیز اطرافیان خود را به دو گروه سیاه و سفید تقسیم می کنند، اما آن ها به سادگی شناخت خود را دربارهٔ دیگران تغییر نمی دهند و همیشه در ذهنشان مردمانی خوب و مردمان دیگر بد می مانند. در شیدایی با وجود پُرکاری فرد در انجام کارها، نمی توان به آسانی تمرکز کرد و کارها را به انتها رساند و در این معنی، انرژی آزاد هدر می رود. اگر چه افراد شیدا به دلیل انرژی آزاد افزایش یافته، دچار «پرش افکار» و درهم ریختگی تصاویر هیجان رفتاری هستند، افراد افسرده نیز به دلیل به کارگیری مکانیسم سرکوبی دچار خودگویی های منفی می باشند طوری که آن ها را نسبت به جهان پیرامون، بدبین و درمانده می کند. چنین رویه ای انرژی آزاد آن ها را به شکل انرژی درونی زیستی و روانی انباشته می کند و در شرایط بازگشت افکار هیجانی سرکوب شده در هشیاری، مدام با خود حرف می زنند تا اجازهٔ آزاد شدن انرژی هیجانی درونی را ندهند زیرا از آن واهمه دارند.
بیمار لباس هایی با رنگ روشن می پوشد و با شدت یافتن بیماری ظاهرش نامرتب می شود.بیماران مانیک دچار پُرفعالیتی اند که منجر به خستگی جسمی می شود. همچنین به آسانی کارها را ناتمام رها می کنند و کار جدیدی را شروع می کنند و به اصطلاح حواس پرت اند.

شیدایی (mania)
در روان پزشکی، واژه ای برای توصیف خُلق بی اندازه سرخوش. بیمار ممکن است شاداب و خوش بین یا تحریک پذیر و عصبانی باشد؛ در این حالت، خواب بیمار کاهش می یابد و گاه فعالیت او به حدی زیاد می شود که از شدت خستگی از حال می رود. سرعت حرف زدن شخص مبتلا بالاست و ممکن است سخنان او نشان دهندۀ هذیان های خودبزرگ بینی باشد. شیدایی غالباً به منزلۀ بخشی از بیماری شیدایی ـ افسردگی دیده می شود. در شیدایی، برای مهار خلق وخو از داروهای ضد سایکوز استفاده می کنند. درمان درازمدت این بیماری مصرف لیتیوم است.