سردستی

۱ - آنچه بر سر دست یا در دست باشد . ۲ - چوبی که قلندران بر سر دست گیرند . ۳ - طعام و شرابی که حاضر باشد یا زود حاضر کنند ماحضر .

( ~ . دَ ) (ص . ) سرسری ، ناقص .

سردستی. [ س َ دَ ] ( اِ مرکب ) چوبدستی قلندران. ( آنندراج ).چوبی که قلندران در دست دارند. ( غیاث ) :
ای صاف شراب فتنه را خاک تو درد
سردستی ما قلندران خواهی خورد. || ( ص نسبی ، اِ مرکب ) کنایه از کاری بود که زود و فی الحال کنند. ( انجمن آرا ) ( رشیدی ). بعجله. به شتاب زدگی : و جوانی عظیم زیبا بود و اسب و ساخت نیکو داشت اما شاه و آن دیگران همه سردستی آمده بودند چهارصد مرد بودند. ( اسکندرنامه نسخه سعید نفیسی ).
چو من گنجی که مهرم خاک بشکست
به سردستی نیایم بر سر دست.نیاورد به تو داعی ثنای سردستی
ولیک ورد دعا از میان جان دارد.سردستی است شعرم زیرا که می نداد
افکار فکر بر حسب اختیار دست. || ماحضر یعنی آنچه حاضر باشد. ( غیاث ) ( شرفنامه منیری ) :
باده ای چند خورد سردستی
سوی صحرا شد از سر مستی.- بشقاب سردستی ؛ ظرف ماحضر.
|| قسمتی از گوشت دست گاو و گوسفند. || سخنی که زود و بی تأمل گویند. ( از آنندراج ).

۱. [عامیانه] عجولانه.
۲. چیزی که بر سر دست یا دم دست باشد.
۳. کاری که بر سر دست و فوری و بی درنگ انجام دهند.
۴. آنچه حاضر باشد یا زود حاضر شود از طعام و شراب: باده ای چند خورد سردستی / روی صحرا شد از سر مستی (نظامی۴: ۵۷۲ ).

( سَر دَستی ) غذای حاضری و غیر پختنی