تروریسم

تِروریسم که در زبان فارسی از آن با عنوان وحشت افکنی، ارعابگری نام برده شده است، به استفاده از خشونت یا تهدید به استفاده از خشونت برای دستیابی به اهداف سیاسی، مذهبی، یا ایدئولوژیک گفته می شود. البته، در جهان امروزی، تعریف دقیقی از واژه «تروریسم» در دست نیست.
ترور
کو کلاکس کلان
تروریسم یهودی
تروریسم اسلامی
تروریسم مسیحی
ایران و پرونده های تروریسم دولتی
در روزگار نوین، تروریسم یکی از عوامل اصلی تهدید جامعه به شمار می رود و طبق قوانین ضد تروریسم در بیشتر کشورهای جهان توسط سیستم قضایی، بزه به حساب می آید. همچنین چنانچه در جنگی علیه غیر جنگجویان مانند شهروندان عادی، نیروهای بی طرف یا اسیران جنگی به کار گرفته شده باشند جنایت جنگی به حساب می آید.
بخش گسترده ای از سازمان های سیاسی مانند گروه های چپی، تا گروهای راستی، ملی گرایان، گروهای مذهبی، انقلابیون، و حتی دولت های حاکم برای پیشبرد اهداف خود از تروریسم استفاده نموده اند.
در جهان امروزی، تعریف دقیقی از واژه «تروریسم» ارائه نشده است. زیرا هنوز هیچ تعریفی از تروریسم در سازمان ملل متحد تعریف نشده که مورد توافق همه کشورهای عضو باشد.

---

---

---

تِروریسم (terrorism)
تِروریسم
(ترور در لغت به معنای رعب و وحشت فوق العاده) اِعمال خشونت نظام یافته و متمرکز علیه غیر نظامیان غیر مسلح که اغلب از سوی گروه های کوچک برای پیشبرد اهداف سیاسی صورت می گیرد. در تروریسم از خشونت به عنوان یک تاکتیک مشروع استفاده می شود و کانال های قانونی و تثبیت شدۀ مذاکرۀ سیاسی نادیده گرفته می شود. هدفش جلب افکار عمومی و رسانه های همگانی به افکار و اهداف خود و ضربه زدن و رسوا کردن دشمنی قوی تر از طریق ایجاد رعب و هراس است. ولی این اعمال به جای آن که کلاً علیه دولت و ارتش و پلیس به کار رود، معمولاً علیه شهروندان عادی به کار می رود و مردم بی گناه، زنان و کودکان و افراد مسن کشته می شوند. در نزد تروریست ها هدف سیاسی و عقیدتی توجیه کنندۀ وسیله است، حتی اگر ابزار کشتن مردم بی گناه باشد. گروه های تروریستی گروه هایی در خدمت برنامه ای سیاسی برای کشورشان محسوب می شوند که معمولاً متضمن سرنگونی نظام سیاسی آن کشور است: تروریست های فاشیست و کمونیست از همین مقوله اند. سازمان مجاهدین خلق ایران (منافقین) نیز از نمونه های بارز سازمان های تروریستی است. به خشونت سازمان یافته ای که بر آرمانی خاص نظیر مبارزه با سقط جنین یا حمایت از حقوق حیوانات تأکید کند نیز ممکن است به منزلۀ تروریسم نگریسته شود. تروریسم ممکن است از سوی اکثریت قومی علیه یک اقلیت حاکم، همچون افریقای جنوبی یا زیمبابوه، یا علیه یک نیروی اشغالگر، مانند بمب گذاری ها در عراق پس از سقوط صدام، اعمال شود. سازمان های تروریستی که معرف علایق یک گروه قومی در منطقه ای خاص اند غالباً جدایی طلب اند، اگرچه ممکن است ضدجدایی طلبی هم باشند. گروه های انقلابی چپ شامل گروه بادر ماینهوف در آلمان یا بریگاد سرخ در ایتالیا بوده اند، و بمب گذاری ها در ایتالیا (۱۹۸۰) و در انگلستان (۱۹۹۹) به عناصر دست راستی منسوب شده است. تروریست ها ممکن است مبین گروه های قومی یا قومیت ها، باشند. تمایز خاصی میان تروریسم قومی و سیاسی وجود ندارد، و برخی گروه های جدایی طلب، به رغم ملی گرابودن از چپ ها تأثیر می پذیرند یا از سوی آن ها حمایت می شوند. اعتبار جناح چپ می تواند به گروه های تروریست در جلب حمایت بین المللی از آنان کمک کند یا مانع آن شود. تروریسم دولتی به شکل خشونت سازمان یافته و روشمند از سوی حکومت های خودکامه علیه بخش خاصی از مردم خودشان، همچون آلمان نازی و شوروی، یا حمایت از خشونت علیه کشوری دیگر، همچون اسرائیل علیه مردم فلسطین، اعمال می شود. سازمان هایی که به خشونت سیاسی متوسل می شوند، به اعتبار دیدگاه سیاسی سازمان، «تروریست» یا «مبارز راه آزادی» شناخته می شوند. برخی از این سازمان ها فاقد هرگونه پایگاه مردمی اند، در حالی که برخی دیگر، چه در درون جامعۀ خود و چه در دنیای خارج می توانند ادعا کنند که از حمایت گسترده ای برخوردارند. دو عامل مهم و مؤثر بر نگرش عمومی نسبت به یک تشکیلات عبارت اند از این که آیا مردمی که آن تشکیلات برای آن ها مبارزه می کند از هیچ حقّی، یا حقّی محدود، برای ابراز وجود به گونه ای دموکراتیک برخوردارند یا خیر، و این که آیا خشونت آن تشکیلات متوجه اهداف مشروع، مثل نیروهای امنیتی دولتی است یا کورکورانه شهروندان را هدف می گیرد. اعضای محکوم شدۀ گروه های «تروریستی» غیرقانونی ممکن است پس از آزادی به سیاستمدارانی قانونی تبدیل شوند و با نمایندگان دولتی مذاکره کنند که زمانی هدف خشونت آنان واقع می شدند: مانند نلسون ماندلا، رئیس جمهور افریقای جنوبی (۱۹۹۴ـ۱۹۹۹). در ۲۰۰۱ شاخۀ ضد تروریسم سازمان ملل متحد برآورد کرد که حدود ۱۳۰ گروه تروریستی در جهان مشغول فعالیت اند. در ۱۱ سپتامبر همین سال بزرگ ترین فعالیت تروریستی انجام شد و طی آن دو برج ساختمان تجارت جهانی معروف به برج های دوقلو در نیویورک با حملۀ انتحاری دو هواپیما منفجر شد و بیش از ۳هزار نفر کشته شدند. این حادثه که از سوی امریکا به سازمان القاعده نسبت داده شد، باعث شد که دولت امریکا به افغانستان، که آن جا را مقر تروریست های القاعده می دانست، حمله کند و حکومت طالبان را سرنگون سازد و به دنبال آن عراق را به اشغال خود درآورد. نیز ← ترور

تروریسم یا وحشت افزایی (دری: هراس افکنی) به هرگونه عملکرد یا تهدید برای ترساندن و یا آسیب رساندن به شهروندان، حکومت و یا گروه ها و شخصیت های سیاسی گفته می شود
• «به یاد داشته باشید که بدترین کمپین تروریستی در جهان در واشنگتن سازماندهی شده است؛ و آن کمپین ترور و کشتار جهانی است. تاکنون هرگز چنین کمپین تروریستی در این مقیاس وجود نداشته است… منظورم، کمپین هواپیماهای بدون سرنشین است. در بخش بزرگی از جهان، ایالات متحده آمریکا بطور سیستماتیک و علنی از آنها استفاده می کند… هنگامی که شما روستایی در یمن را بمباران می کنید، کسی را می کشید، شاید آن فرد کسی باشد که هدف شما بوده و شاید که آن فرد نباشد و افرادی که در همسایگی محل بمباران شما آسیب می بینند، فکر می کنید چطور واکنش نشان خواهند داد؟ آنها دست به اننقام می زنند.» -> نوآم چامسکی
• «تروریسم و کشتن انسان های بی گناه، اوج افراط و خشونت است. تروریسم، بلائی خشن، فراگیر و فرامرزی است. اما خشونت ها و افراط هائی که تحت عنوان مبارزه با تروریسم و از جمله استفاده از هواپیماهای بدون سرنشین علیه مردم بی گناه صورت می گیرد نیز محکوم است. در اینجا باید از ترور دانشمندان هسته ای ایران توسط جنایتکاران نیز سخن بگویم. آنها به چه جرمی ترور شدند؟ سؤالی که از ملل متحد و شورای امنیت باید پرسید این است که آیا ترورکنندگان محکوم شدند؟» سخنرانی در مجمع عمومی سازمان ملل، مهر ۱۳۹۲ -> حسن روحانی
• «... تروریسم مرز نمی شناسد.» -> محمد ولد عبدالعزیز
• «تروریسم گونه ای نمایش خشونت است، تئاتر است. یعنی احتیاج به سن نمایش، بازیگر و تماشاچی دارد. تروریسم به کمک رسانه ها توانسته توجه مردم را به خود جلب کند. هدف تروریسم هم همین است.» -> محمود صدری
• «تروریسم، محصول نومیدی و پوچ انگاری (نیهیلیسم) است و در جهانی که بر مدار قهر و غلبه می چرخد، مبارزه جدی با تروریسم از حد حرف و شعار جلوتر نخواهد رفت. مبارزه واقعی با تروریسم باید همراه با مبارزه برای عدالت باشد.» سخنرانی در مجموع عمومی سازمان ملل متحد، ۳۰ شهریور ۱۳۷۷/ ۲۱ سپتامبر ۱۹۹۸ -> محمد خاتمی