دل ازرده

( دل آزرده ) ( صفت ) ۱ - آزرده خاطر رنجیده . ۲ - ملول محزون . ۳ - ناراحت ٠

( دل آزرده ) دل آزرده. [ دِ زُ دَ / دِ ] ( ن مف مرکب ) آزرده دل. رنجیده دل. شکسته دل. محزون. ملول :
در آن انجمن بود بیگانه ای
غریبی دل آزرده فرزانه ای.چون خیزران جد هادی در کشتن وی بدید و خود از وی دل آزرده بود. ( از مجمل التواریخ والقصص ).
چنانم دل آزرده از نقش مردم
که از نقش مردم گیا می گریزم.سرانجام چون در پس پرده رفت
ز بیداد گیتی دل آزرده رفت.دل آزرده را سخت باشد سخن
چو خصمت بیفتاد سستی مکن.وقتی به جهل جوانی بانگ بر مادر زدم دل آزرده به کنجی نشست و گریان همی گفت. ( گلستان سعدی ). جوان به غرور دلاوری که در سر داشت از خصم دل آزرده نیندیشید. ( گلستان سعدی ).
- دل آزرده شدن ؛ رنجیده دل شدن. شکسته دل شدن :
ز روی طیبت گفتم بزرگواری کن
جواب گوی ز طیبت مشو دل آزرده.شنیدم که از نیکمردی فقیر
دل آزرده شد پادشاهی کبیر.گویم از بنده مسکین چه گنه صادر شد
کو دل آزرده شد از من غم آنم باشد.صاحب مسجد امیری بود عادل و نیک سیرت نمی خواستش که دل آزرده شود. ( گلستان سعدی ).
اندکی بیش نگفتم غم دل ترسیدم
که دل آزرده شوی ورنه سخن بسیار است.- دل آزرده گشتن ؛ دل آزرده شدن. رنجیده دل شدن :
مرده دل آزرده نگرددز کوب.

( دل آزرده ) آزرده دل، رنجیده.

دل آزرده
ناراحت