دلتنگ

اسفل , حزین , حنون , حنین للوطن , مکتیب , وحید

( صفت ) اندوهگین غمناک غمگین ملول تنگدل .

( ~. تَ ) (ص . ) اندوهیگن ، آزرده ، ناخوشایند، افسرده .

دلتنگ. [ دِ ت َ ] ( ص مرکب ) تنگدل. پریشان. مضطرب. غمگین.ملول. آزرده. تنسه. ( ناظم الاطباء ). ملول و ناخوش. ( آنندراج ). ضجر. ( زمخشری ). که دلی گرفته و غمگین دارد. دژم. رنجیده. دلگیر. محزون. مغموم. غمنده. مکروب. غصه دار. مهموم. فگار. دلفگار. دل افسرده :
بماندستم دلتنگ به خانه در چون فنگ
ز سرما شده چون نیل سر و روی پرآژنگ.عجب دلتنگ و غمخوارم ز حد بگذشت تیمارم
تو گوئی در جگر دارم دو صد یاسنج گرگانی.فرود آمد ز تخت آن روز دلتنگ
روان کرده ز نرگس آب گلرنگ.گر از پولاد داری دل نه از سنگ
ببخشایی بر این مجروح دلتنگ.ز قصر آمد برون شیرین دلتنگ
چو آیدلعل بیرون از دل سنگ.که دلتنگم از گردش روزگار
مگر خوش کنم دل به آموزگار.دلتنگ چو دستگاه یارش
در بسته تر از حساب کارش.دلتنگ مباش اگر کست نیست
من کس نیم آخر این بست نیست.مگر آن روستایی بود دلتنگ
به شهر آمد همی زد مطربی چنگ.گر دور جهان بگشت عاشق
زاهد کنجی نشسته دلتنگ.چه دلتنگ خفت آن فرومایه دوش
که بر سفره دیگران داشت گوش.خراجی در آن مرز و کشور مخواه
که دلتنگ بینی رعیت ز شاه.به جامع کوفه درآمدم دلتنگ. ( گلستان ). عَزوف ؛ دلتنگ و برتافته روی از چیزی ( منتهی الارب ).
- دلتنگ رو ؛ دلتنگ روی. گرفته. خشمگین. عبوس. دژم روی :
خری خرمغزمغزی پر ز خرچنگ
وزآن دلتنگ رو آفاق دلتنگ.بفرمود دلتنگ روی از جفا
که بیرون کنندش زبان از قفا.مبادا در جهان دلتنگ روئی
که رویت بیند و خرم نباشد.|| جایی که بواسطه گرفتگی هوا یا کمی روشنایی و بلندی اطراف آن ، باشنده در آن غمگین شود. ( یادداشت مرحوم دهخدا ).

تنگ دل، اندوهگین، غمناک، افسرده.