( اسم ) ۱- معبر گذرگاه . ۲ - محل فرو رفتن شراب و مانند آن بگلو باسانی : من مساغ این غصه و مرهم داغ ایی قصه از کجا طلبم ?
مساغ
فرهنگ فارسی
فرهنگ معین
(مَ ) [ ع . ] (اِ. ) معبر، گذرگاه .
لغت نامه دهخدا
مساغ. [ م َ ] ( ع مص ) مصدر میمی است از سوغ. آسان به گلو فروشدن چیزی. گوارندگی. ( یادداشت مرحوم دهخدا ). رجوع به سوغ شود. || ( اِ ) جای گذر و راه. ( منتهی الارب ). مدخل. ( اقرب الموارد ). جای روانی چیزی و جای روان شدن و جواز. ( غیاث ) ( آنندراج ). گذرگاه :
متصل نبود سفال دو چراغ
نورشان ممزوج باشد در مساغ.
رهنمائی جستن از نور چراغ.
متصل نبود سفال دو چراغ
نورشان ممزوج باشد در مساغ.
مولوی ( مثنوی ).
در حضور آفتاب خوش مساغ رهنمائی جستن از نور چراغ.
مولوی ( مثنوی ).
فرهنگ عمید
گذرگاه، راه و جای عبور.
کلمات دیگر: