تنگیاب

( صفت ) چیزی که بدشواری بدست آید نادر کمیاب عزیز الوجود .

(تَ ) (ص مر. ) کمیاب ، نادر.

تنگیاب. [ ت َن ْگ ْ ] ( ن مف مرکب ) آنچه به دشواری بدست آید و عزیزالوجود باشد. ( برهان ) ( ازناظم الاطباء ). هرچه به دشواری تمامتر دست دهد و فراخ نبود. ( شرفنامه منیری ). آنچه به دشواری بدست آید و دیر یافته شود، و آنرا دیریاب نیز گفته اند. ( آنندراج ) ( انجمن آرا ). کمیاب. ( ناظم الاطباء ) :
وین عجایبتر که چون این هشت با من یار کرد
هشت چیز از من ببرد و هشت چیز تنگیاب.اگر ز حرمت آن دست و آن عنانستی
وگرنه عزت آن پای و آن رکابستی
چو از غرور اثر ظلم برفزونستی
چو کیمیا به جهان عدل تنگیابستی.حال من در هجر او چون زلف اوشد تیره فام
صبر من در عشق او چون وصل او شد تنگیاب.صاحب ستران همه ، بانگ بر ایشان زدند
کاین حرم کبریاست ، بار بود تنگیاب.خاقانیا وفامطلب زَاهل عصر از آنک
در تنگنای دهر وفا تنگیاب شد.سپاهی عزب پیشه و تنگیاب
چو دیدند رویی چنان بی نقاب.در عشق که وصل تنگیابست
شادی به خیال یا به خوابست.به آسانی نیابی سرّ این کار
که کاری سخت و سرّی تنگیاب است.خاک پایت گر به جانی دست دادی ، جان فراخ
بود الحق ، لیک بودی خاک پایت تنگیاب.رجوع به تنگ و دیگر ترکیبهای آن شود.

چیزی که به دشواری به دست آید، کمیاب.