تواره. [ ت َ رَ / رِ ] ( اِ ) نشیمن و خانه و دیواری را گویند که از نی و علف سازند. ( برهان ) ( از انجمن آرا ) ( از آنندراج ) ( از فرهنگ جهانگیری ) ( از فرهنگ رشیدی ). خانه ای که از نی و علف سازند و در آن مستحفظین باغ انگور پناهنده شوند. ( ناظم الاطباء ) :
بباید رفت آخر چند باشی
چو مُتْواری در این خانه تواره.
ناصرخسرو ( از فرهنگ رشیدی ).
تواره. [ ت ُ رَ / رِ ] ( اِ ) خانه ای باشد که در آن بجز سرگین و پلیدی و کاه هیچ نبود. ( صحاح الفرس ). خانه ای را گویند که در آن کاه و سرگین و پلیدیها ریزند. ( برهان ) ( از آنندراج ) ( از ناظم الاطباء ). زبیل دان. ( ناظم الاطباء ). || خار سر دیوار و دور باغ و فالیز باشد. ( برهان ) ( از آنندراج ) ( از ناظم الاطباء ) :... خاکستر از زیر دیگ هریسه برداشت و ببام برآورد و بر بام او مغاکی بود تا آگنده شود و پاره ای آتش در میان خاکستر بود و وی ندانسته بود، باد برد و آن آتش بر تواره زد و آن تواره درگرفت و از آن جمله بازارها درگرفت. ( تاریخ بخارا ص 113 ).
