کلمه جو
صفحه اصلی

مانی مشهدی

فرهنگ فارسی

وی در کاسه گری و نقاشی مهارت دشات

لغت نامه دهخدا

مانی مشهدی. [ ی ِم َ هََ ] ( اِخ ) علاوه بر شاعری در کاسه گری و نقاشی نیز استاد بود و بدان جهت مانی تخلص داشت. ( از مجالس النفایس ص 240 ). بواسطه لطافت طبع مورد توجه محمد مؤمن میرزا پسر سلطان حسین میرزا واقع و از جمله مقربان وی شد و در مشهد با همین شاهزاده به سال 923 هَ. ق. به دست ازبکان بقتل رسید. ابیات زیر از اوست :
تو لبی نبخشی و من به خیال هر زمانی
لبت آن چنان ببوسم که ترا خبر نباشد
منم آنکه سنگ بر سر خورم و ننالم از تو
که نهال عاشقی را به از این ثمر نباشد
شب عیش وشادمانی بگذشت و سالها شد
چه شبی تو ای شب غم که ترا سحر نباشد.
( از تحفه سامی ص 114 ).
و رجوع به همین مأخذ ومجالس النفائس ص 67 و 240 شود.

دانشنامه عمومی

مانی مشهدی (درگذشت ۹۲۳ قمری) نقاش، کوزه گر و خطاط قرن نهم و دهم هجری و ابتدای عصر صفوی است.
اثر آفرینان، ج۵، ص۱۱۳
آتشکده آذر، ج۲، ۴۹۹.
الذریعه، ج۹، ص۹۵۳
هفت اقلیم، ج۲، ص۲۰۸.
لغت نامه، مدخل مانی مشهدی.
مانی مشهدی در سده نهم و دهم می زیست. پدر وی کاسه گار ماهری بود که مانی از وی هنر کاسه گری را بیاموخت. مانی در خطاطی و کاسه گری و تصویر گری بر روی کاسه ها مهارت بسیار داشت و تخلص خویش را مانی قرار داده بود. این شاعر و خطاط چیزه دست مذهب شیعه داشت و معاصر شاه اول صفوی و نیز امیر علی شیر نوایی بود. وی مدتی در خدمت محمد حسین میرزا فرزند سلطان حسین بایقرا بود و اشعاری از وی در تذکره ها نقل گردیده است. برخی وی را اصالتاً مازنی دانسته و می گویند مدتی در هرات و مشهد زیسته است.
مانی در سال ۹۲۳ قمری در زمان یکی از هجوم های ازبکان به خراسان، به قتل رسید و در مشهد دفن گردید.


کلمات دیگر: