وجود داشتن

در پارسی: هستیدن hastidan
!توجه داشته باشید که این از فعل بودن ( من هستم، تو هستی، . . . ) جدا است!

زمان حال: من می هستم، تو می هستی، او می هستد، . . .
( من وجود دارم، تو وجود داری، او وجود دارد )

گذشته: من هستیدم، تو هستیدی، او هستید، . . .
( من وجود داشتن، تو وجود داشتی٫ او وجود داشت، . . )


بن مایه ( منبع ) : فرهنگ برابر واژگان بیگانه پارسی، ابو القاسم پرتو

از هستی برخوردار بودن، در کار بودن ( در برخی باره ها )

نمونه:
بجای �هنری وجود ندارد� می توان گفت و نوشت: �هنری در کار نیست�

حضور داشتن

در صورتی که وجود داشته باشد: چنانچه هستی داشته باشد، اگر هستنده باشد