واکه

در آواشناسی، واکه یا مُصَوّت (حرف صدادار) صدایی در زبان گفتاری است که ویژگی آن به وسیلهٔ وضعیت باز مجرای صوتی شناخته می شود که در آن هیچ فشار هوایی در بالای حنجره ایجاد نمی گردد.
همخوان
این، در برابر هم خوان (صامت، حرف بی صدا) قرار می گیرد، که ویژگی اش به وسیلهٔ یک انقباض یا بسته شدن در یک یا چند نقطه در مجرای صوتی مشخص می شود. یک واکه هم چنین معمولاً به عنوان هجا شناخته می شود. در تمام زبان ها، واکه ها هسته یا اوج هجا را می سازند، در حالی که هم خوان ها آغاز و پایان هجا را. در هر حال، بعضی زبان ها به صداهای دیگر نیز اجازه می دهند تا هستهٔ هجا را به وجود آورند مانند حرف «ط» در واژهٔ «عطف» (نقطه هجاها یا بخش های واژه را از هم جدا کرده است).
واکه ها یا مصوّت ها در زبان فارسی شش تا هستند و صامت ها به وسیلۀ آن ها ادا می شوند. از ترکیب صامت ها و مصوّت ها، بخش ها و از ترکیب بخش ها، واژگان به وجود می آیند. برخی واژگان یک بخشی و برخی دو یا چند بخشی هستند. واژگان معنادار یک بخشی حداقل از دو و حداکثر از چهار صدا تشکیل شده اند که در واژه های چهارصدایی، حداقل یکی از صامت ها امتدادپذیر است.
واکه ها یا مصوّت ها در زبان فارسی دو دسته بلند و کوتاه هستند.