بی نیازی

بی احتیاجی توانگری استغنا مقابل نیازمندی احتیاج .

بی نیازی. ( حامص مرکب ) توانگری. بتازیش غنا خوانند. ( شرفنامه منیری ). استغناء و توانگری. ( ناظم الاطباء ). عدم احتیاج. رفع احتیاج : غنوة، غنیان ؛ بی نیازی. ( منتهی الارب ). غناء. غنی. مغناة. استغناء. ( از یادداشت مؤلف ) :
نهفته جز این نیز دارم بسی
مرا بی نیازی ست از هر کسی.چو لشکر سراسر شد آراسته
بدان بی نیازی شد از خواسته.بدو گفت چون سرفرازی بود
همه آرزو بی نیازی بود.سوی شهر بی نیازی ره بپرس
چند گردی کوروار اندر ضلال.بدین تهاون که بر ایشان کرد و بی نیازی که از ایشان نمود همگان بصورت ملازمت کنند. ( فارسنامه ابن البلخی ص 67 ).
شاه بی بخشش آفت سپه است
بی نیازی سپاه ذل شه است.آنکه تا شد برسریر بی نیازی متکی
شد سریر جود او تکیه گه اهل نیاز.نیاز آورد هر که یکروز پیشش
بماند همه عمر در بی نیازی.گرچه در مدت چل سال تمام
بی نیازی بدم از نان اسد. || صفت استغنای خدا :
به بی نیازی ایزد اگر خورم سوگند
که نیست همچو منی شاعر سخن پرداز.ساقی به بی نیازی یزدان که می بده
تا بشنوی ز صوت مغنی هوالغنی.

۱. توانگری.
۲. استغنا.

غنا