کلمبیای بزرگ

کلمبیای بزرگ یا گرن کلمبیا (انگلیسی: Gran Colombia) نام امروزی حکومتی است که از ۱۸۱۹ تا ۱۸۳۱ بر شمال و جنوب آمریکا و بخش هایی از جنوب آمریکای مرکزی حکومت داشته که امروزه بنام کلمبیا، ونزوئلا، اکوادور، پاناما، شمال پرو، غرب و شمال غربی گویان و برزیل شناخته می شود.کلمبیا، ونزوئلا، اکوادور سه ایالت جانشین، در خلال انحلال کلمبیای بزرگ بودند. کلمبیا در سال ۱۹۰۳ از کلمبیای بزرگ جدا شد. در آن زمان قلمرو کلمبیای بزرگ کمابیش با قلمرو نایب السلطنه گرانادای جدید ‏(en)‏ برابر بود. این درحالی است که ادعای مالکیت سواحل کارائیب نیکاراگوئه و سواحل مسکیتو ‏(en)‏ را نیز مطرح می کرد.درآن زمان بین حامیان وجود یک حکومت مرکزی (حامیان نایب اقانون اساسی کوکوتا ‏(en)‏) و حامیان حکومتی غیر متمرکز و فدرال برخوردهایی صورت می گرفت. طرفداران حکومت مشروطه گرد فرانسیسکو دی سانتاندر ‏(en)‏ و طرفداران یک حکومت جمهوری با ساختاری قدرت مند گرد رئیس جمهور سیمون بولیوار جمع شدند. دو متحد در جنگ با اسپانیا که عمومی شدن اختلاف هایشان در سال ۱۸۲۵ بی ثباتی فراوانی را به دنبال داشت.
نام رسمی کشور در آن روزگار کلمبیا بود، اما نامی که مورخان برای این سرزمین به کار برده اند کلمبیای بزرگ است. این نام برای کشور کنونی کلمبیا از سال ۱۸۶۳ استفاده می شود. نام که گاهی باعث سردرگمی نیز به دنبال دارد. نام کلمبیا برگرفته از نام کریستوف کلمب در نسخ اسپانیایی به جامانده از قرن هجده میلادی است. فرانسیسکو د میراندا انقلابی پیشین در آرشیو خود در تشریح اقدامات انقلابی اش، اصطلاحی شبه یونانی برای وصف نام کلمبیا Colombeia به نظور یاد کردن از سرزمین های تحت سیطره اسپانیا در قاره آمریکا بکار گرفته است. سیمون بولیوار و دیگر انقلابی های اسپانیایی نیز نام کلمبیا را به مفهوم قاره استفاده کرده اند. کلمبیا به معنای یک ملت با یک جغرافیای سیاسی و اقلیمی مشخص در سال ۱۸۱۹ توسط کنگره آنگوستورا ‏(en)‏ ایجاد شد.
در چارچوب اصل قانونی Uti possidetis ‏(en)‏، جمهوری کلمبیا کمابیش در محدوده قلمرو قلمرو نایب السلطنه گرانادای جدید ‏(en)‏ (۱۷۳۹ تا ۱۷۷۷) قرار داشت. سرزمینی متحد با جمهوری سوم ونزوئلا ‏(en)‏، ایالت گرانادای جدید ‏(en)‏، سلطنت آودنسیا در پاناما ‏(en)‏ و جمهوری کیتو ‏(en)‏ که تا سال ۱۸۲۱ به عنوان مستعمره اسپانیا شناخته می شد.
قبل از تصویب قانون اساسی توسط کنگره کوکوتا ‏(en)‏، کنگره آنگوستورا ‏(en)‏ سیمون بولیوار را به عنوان روئیس جمهور و سانتاندر را به عنوان معاون او منصوب کرد. براساس قانون اساسی کنگره کوکوتا ‏(en)‏، برای عدم تداخل قدرت، کشور صورت مباشر، در قالب دوازه گروه و سی و شش استان، تحت فرمان یک فرماندار اداره می شد. امور نظامی نیز به صورت مباشر، زیر نظر یک ژنرال فرمانده کنترل می شد که همه این افراد توسط حکومت مرکزی تعیین می شدند. حکومت مرکزی نیز شامل یک رئیس جمهور، یک کنگره با دو مجلس و یک دادگاه عالی موسوم به the Alta Corte به صورت موقت در بوگوتا مستقر بودند.رئیس جمهور به عنوان رئیس قوه مجریه دولت مرکزی و دولت محلی اختیار فراوانی در جبهه های نظامی، مخصوصاً منطقه اکوادور داشت. معاون او نیز در صورت مرگ رئیس جمهور، تنزل رتبه، یا بیماری اختیار و مسئولیت های او را بر عهده می گرفت. در سال های ابتدایی به دلیل عدم حضور رئیس جمهور بولیوار، معاون او سانتاندر مسئولیت های وی را بر عهده گرفته بود. رای های انتخابات ریاست جمهوری نیز به صورت غیر مستقیم از افرادی اخذ شد که در زمین های تحت مالکیت خود، معادل یکصد پزو سرمایه داشته یا درآمد آن ها برابر با درآمد یک حرفه بود.