ایرج رحمانپور (زاده ۲۰ بهمن ۱۳۳۵ کوهدشت لرستان)، شاعر، خواننده و ترانه سرای ایرانی است. او دارای آثار نوشتاری و موسیقایی دربارهٔ فرهنگ و هنر منطقهٔ زاگرس و موسیقی لری و لکی است.
جَرَس (۱۳۵۹)
بهارباد (۱۳۶۹) - به آهنگسازی علی اکبر شکارچی
آینه اشک (۱۳۷۲)
گل آتش (۱۳۷۶)
سفر امید (۱۳۸۳)
سِتین اِشکسه (۱۳۸۵)
آسو (۱۳۸۷)
آرش(شعر حماسی دارجنگه،نوشاد ابوالوفایی)
هَچایه (۱۳۸۹)
وانو (۱۳۹۱)
ایلبار (۱۳۹۵)
به لهجه مفرغ (۱۳۹۶)
زا (۱۳۹۶)
وی در خرم آباد زاده شدو کودکی و نوجوانی را در سرزمین پدری اش کوهدشت سپری نمود. از کودکی با توجه به توانایی اش در آواز خوانی به آواز روی آورد. زندگی در یک منطقهٔ باستانی و آشنایی با فرهنگ و هنر «سرزمین مفرغ» او را به مطالعهٔ زبان و فرهنگ کهن سوق داد. وی از دهه پنجاه تا کنون به سرایش ترانه و خوانش این آثار مشغول است. او در ترانه هایش از مجموعه زبانهای لری خرم ابادی و لکی استفاده می کند. آثار او نقش ویژه ای در احیا زبان لکی و آشنایی مردم با اشعار لری خرم آبادی داشته است. او متأهل، دارای چهار فرزند و از سال ۱۳۷۰ ساکن تهران است. وی هم اکنون در زمینه فرهنگ عامه و زبان پژوهش می کند.
بن مایهٔ آوازهای او را "هوره" و "مویه" تشکیل می دهد. او از موسیقی کار، آیین های نمایشی، موسیقی سوگ، موسیقی جشن، حماسه، لالایی ها و اسطوره ها بهره می برد. رحمانپور موسیقی قدیمی و ملودی های فولکلور را با جریانهای اجتماعی و سیاسی تاریخ معاصر تلفیق نموده است. به همین دلیل او را "حنجره زخمی زاگرس" نامیده اند. او با موضوعات زیر آثار هنری خلق نموده است:آوارگان شیمیایی حلبچه، زلزله زدگان بم، زلزله زدگان رودبار و منجیل، جنگ ایران و عراق، خودسوزی زنان در ایلام و لرستان، فقر و اعتیاد، وطن پرستی، تنهایی انسان معاصر، نابودی فرهنگ، با یاد حسین پناهی (شاعر و بازیگر)، با یاد حسین شیدایی (بازیگر)، در بزرگداشت انفال (کشتار کردهای عراقی) در گوتنبرگ سوئد.
ترانه سرا و خوانندهٔ:
جَرَس (۱۳۵۹)
بهارباد (۱۳۶۹) - به آهنگسازی علی اکبر شکارچی
آینه اشک (۱۳۷۲)
گل آتش (۱۳۷۶)
سفر امید (۱۳۸۳)
سِتین اِشکسه (۱۳۸۵)
آسو (۱۳۸۷)
آرش(شعر حماسی دارجنگه،نوشاد ابوالوفایی)
هَچایه (۱۳۸۹)
وانو (۱۳۹۱)
ایلبار (۱۳۹۵)
به لهجه مفرغ (۱۳۹۶)
زا (۱۳۹۶)
وی در خرم آباد زاده شدو کودکی و نوجوانی را در سرزمین پدری اش کوهدشت سپری نمود. از کودکی با توجه به توانایی اش در آواز خوانی به آواز روی آورد. زندگی در یک منطقهٔ باستانی و آشنایی با فرهنگ و هنر «سرزمین مفرغ» او را به مطالعهٔ زبان و فرهنگ کهن سوق داد. وی از دهه پنجاه تا کنون به سرایش ترانه و خوانش این آثار مشغول است. او در ترانه هایش از مجموعه زبانهای لری خرم ابادی و لکی استفاده می کند. آثار او نقش ویژه ای در احیا زبان لکی و آشنایی مردم با اشعار لری خرم آبادی داشته است. او متأهل، دارای چهار فرزند و از سال ۱۳۷۰ ساکن تهران است. وی هم اکنون در زمینه فرهنگ عامه و زبان پژوهش می کند.
بن مایهٔ آوازهای او را "هوره" و "مویه" تشکیل می دهد. او از موسیقی کار، آیین های نمایشی، موسیقی سوگ، موسیقی جشن، حماسه، لالایی ها و اسطوره ها بهره می برد. رحمانپور موسیقی قدیمی و ملودی های فولکلور را با جریانهای اجتماعی و سیاسی تاریخ معاصر تلفیق نموده است. به همین دلیل او را "حنجره زخمی زاگرس" نامیده اند. او با موضوعات زیر آثار هنری خلق نموده است:آوارگان شیمیایی حلبچه، زلزله زدگان بم، زلزله زدگان رودبار و منجیل، جنگ ایران و عراق، خودسوزی زنان در ایلام و لرستان، فقر و اعتیاد، وطن پرستی، تنهایی انسان معاصر، نابودی فرهنگ، با یاد حسین پناهی (شاعر و بازیگر)، با یاد حسین شیدایی (بازیگر)، در بزرگداشت انفال (کشتار کردهای عراقی) در گوتنبرگ سوئد.
ترانه سرا و خوانندهٔ:
wiki: ایرج رحمانپور