فیلارمونیک برلین

فیلارمونیک برلین یکی از پیشروترین ارکسترهای دنیا است. رهبر و رئیس فعلی آن سر سایمون رتل است، که به خاطر پشتیبانی اش از موسیقی کلاسیک معاصر مشهور است. فیلارمونیک برلین گروه های موسیقی مجلسی زیادی را حمایت می کند. بودجهٔ سازمانی آن از محل یارانهٔ شهر برلین و با کمک دویچه بانک تأمین می شود.
لودویگ فون برنر (۱۸۸۲–۱۸۸۷)
هانس فون بلوو (۱۸۸۷–۱۸۹۲)
آرتور نیکیش (۱۸۹۵–۱۹۲۲)
ویلهلم فورت ونگلر (۱۹۲۲–۱۹۴۵)
لئو بورکارد (می-آگوست ۱۹۴۵)
سرجیو چلیبیداکه (۱۹۴۵–۱۹۵۲)
ویلهلم فورت ونگلر (۱۹۵۲–۱۹۵۴)
هربرت فون کارایان (۱۹۵۴–۱۹۸۹)
کلودیو آبادو (۱۹۸۹–۲۰۰۲)
سایمون رتل (۲۰۰۲-اکنون)
ارکستر فیلارمونیک برلین در بهار ۱۸۸۲ در برلین توسط ۵۴ موسیقیدان تحت عنوان گروه سابق بیلسه (آلمانی: Frühere Bilsesche Kapelle) تشکیل شد؛ گروه آنها پس از اینکه رهبر قبلی شان بنجامین بیلسه اعلام کرد که قصد دارد برای یک کنسرت گروه را با قطار درجه چهار به ورشو ببرد، از هم پاشید. ارکستر در سال ۱۸۸۷ نام فعلی خود را گرفت و تحت مدیریت مالی هرمان وولف درآمد. اولین رهبر آن در سازماندهی جدید در سال ۱۸۸۷ لودیگ فان برنر بود.
هانس فون بلوو یکی از مشهورترین رهبران جهان به فیلارمونیک برلین پیوست، و از آن زمان بود که اعتبار ارکستر، با رهبران مهمانی چون هانس ریشتر، فلیکس فون واینگارتنر، ریچارد اشتراوس، گوستاو مالر، یوهانس برامس و ادوارد گریگ که آن را در طول چند سال بعد رهبری کردند، تثبیت شد.
در ۱۸۹۵، آرتور نیکیش به رهبری ارکستر رسید و به دنبال او در ۱۹۲۳ ویلهلم فورت ونگلر به این مقام دست یافت. علی رغم تغییرات متعدد در رهبری، ارکستر در جنگ جهانی دوم نیز به اجراهای خود ادامه داد. پس از گریختن فورت ونگلر به سوییس در ۱۹۴۵، لئو بوکارد به سرپرستی ارکستر رسید. لاین آرایش چند ماه بیشتر دوام نیاورد، چرا که بوکارد تصادفاً توسط نیروهای آمریکایی که برلین را اشغال کرده بودند کشته شد. سپس سرجیو چلیبیداکه برای ۷ سال، از ۱۹۴۵ تا ۱۹۵۲ سرپرست شد. فورت ونگلر در ۱۹۵۲ بازگشت و ارکستر را تا زمان وفاتش در ۱۹۵۲ رهبری نمود.