بیکار

شاغر , عاطل

کسی که کاری ندارد، آنکه شغل وپیشهای ندارد
( صفت ) ۱ - کسی که کاری ندارد بیشغل بی پیشه . ۲ - آنکه منصب و مقامی ندارد .
صورتی از پیکار . جنگ . نبرد . جمع : بیاکیر.
بی جنگ . بی نبرد .

(ص مر. ) کسی که کاری ندارد.

بیکار. [ ب َ ] ( معرب ، اِ ) معرب پرگار. فرجار: فیه [ فی حجر یهودی ] خطوط متوازیة کأنها خطت بالبیکار. ( ابن البیطار ). همان پرگار فارسی است. ( از دزی ج 1 ص 136 ). برجار. برکار. ( نشوءاللغة ص 94 ). || مشی علی البیکار؛ با دقت تمام راه رفت. || نظره علی البیکار؛ اعمال او را با دقت بررسی کرد. ( از دزی ج 1 ص 136 ).

---

بیکار. [ ب َ ] ( معرب ، اِ ) صورتی از پیکار. جنگ. نبرد. ج ، بَیاکیر. ( دزی ج 1 ص 126 ) :
بدل گفت اگر جنگجویی کنم
به بیکار او سرخرویی کنم.بمردان کار و فیلان بیکار درحفظ اطراف و حواشی آن استظهار رفته. ( ترجمه تاریخ یمینی ص 257 ). رجوع به پیکار شود.، بی کار. ( ص مرکب ) ( از: بی + کار ) بی شغل. بدون شغل و پیشه. بی صنعت. ( ناظم الاطباء ). بی سرگرمی. بی مشغولیت. غیرمشتغل بکاری. بی اشتغال به امری :
کشاورز و آهنگر و پای باف
چو بی کار باشند سرشان بکاف.بکش هر که بی کار یابی به ده
همه کهترانند یکسر تو مه.دگر مرد بی کار و بسیارگوی
نماند بنزدیکیش آبروی.بهرسو که بی کار مردم بدند
به نان بر همه بنده او شدند.بی کار چرا چنین نشینی
با کارکنان شهر پرنور.منشین بی کار از آنکه بیگاری
به زانکه کنی بخیره بی کاری.چون بزمستان به آفتاب بخسبی
پس چه تو ای بی خرد چه آن خر بی کار.گفتن ز من از تو کار بستن
بی کار نمیتوان نشستن. || در تداول عامه ، بدون مشغله. فارغ : من هم تا یکشنبه بی کارم و به مرگ تو امیدوار. || فارغ. آسوده.
- بی کار شدن ؛ بی شغل شدن. بدون فعالیت ماندن.
- || از کاری پرداختن. آسوده شدن. فراغت یافتن :
چو بی کار شد مرد خسروپرست
جهانجوی فرمود تا برنشست.- بی کار گشتن ؛ از کار بازایستادن. از فعالیت بازایستادن. بی کار گردیدن. با بی کاری بسر بردن. عمر گذراندن در بی اشتغالی. بی حرفه و کار گردش کردن :
اگر شاه نوذر گرفتار گشت
نه گردون گردنده بی کار گشت.دگر گفت روز تو اندر گذشت
زبانت ز گفتار بی کارگشت.

کسی که کار، شغل، و پیشه ای ندارد.

دَست بِه گُند؛ تُلنگی