مترو

مترو سامانه ای است برای جابجایی حجم انبوهی از مسافران درون شهری، با قدمتی بیش از ۱۵۰ سال، طبق استانداردهای جهانی، ظرفیت این نوع سامانه، ۱۲ تا ۴۰ هزار مسافر در ساعت می باشد. این سامانه به صورت کاملاً حفاظت شده و در بافت درون شهری عموماً زیرزمینی و در بافت بین شهری یا حومه ای به صورت هم سطح به جابجایی مسافر می پردازد. این سامانه خود کشش برقی از طریق ریل سوم یا شبکهٔ بالاسری تغذیه می شود.
مونوریل
تراموا
قطار سبک شهری
متروی لندن
متروی تهران
متروی شیراز
متروی تبریز
متروی اصفهان
متروی اهواز
نخستین مترو جهان در سال ۱۸۶۳ میلادی در شهر لندن آغاز به کار کرد. شهرهای پاریس، بوداپست و گلاسگو پس از آن به سیستم مترو مجهز شدند. استفاده از فناوری مترو در اواخر قرن ۱۹ و اوایل قرن ۲۰ میلادی به سرعت در شهرهای بزرگ اروپا و آمریکا گسترش پیدا کرد. در حال حاضر ۱۶۰ شهر جهان دارای سیستم مترو هستند و در ۲۵ شهر دیگر مترو در دست احداث است. شهرهای توکیو، مسکو و سئول دارای پر استفاده ترین متروهای جهان هستند.
نخستین برنامه ریزی ها برای بنیان گذاری متروی تهران به سال ۱۳۶۳(اوایل انقلاب اسلامی) بازمی گردد. بر اساس مطالعاتی که در سال ۱۳۶۳ برای حل مشکلات ترافیکی تهران انجام شد، ساخت مترو به عنوان اساسی ترین راه حل بهبود ترافیک تعیین شد.
شرکت های فرانسوی از سال ۱۳۶۳عملیات اجرایی احداث خط ۱ مترو را در اراضی شمال تهران (بزرگراه شهید حقانی کنونی) آغاز کردند. عملیات اجرایی مترو تا آذر سال ۱۳۶۵ اجرای ۲۳۰۰ متر تونل و بخشی از سازهٔ ۳ ایستگاه مسیر ادامه یافت ولی در این زمان و در پی جریان های جنگ ایران و عراق، نمایندگان شرکت های خارجی کشور را ترک کردند و در اواخر سال ۱۳۶۶ هیئت وزیران توقف کامل طرح توسط مشاوران خارجی را اعلام کرد.

مِتْرو (underground/subway)
مِتْرو
راه آهنی برای رفت و آمد در زیر سطح زمین. نخستین خط مترو جهان مترو لندن بود که در ۱۸۶۳ آغاز به کار کرد و در خندقی سرپوشیده احداث شد. مترو لندن با طول بیش از ۴۰۰ کیلومتر هنوز هم طولانی ترین مترو جهان است. بسیاری از شهرهای بزرگ جهان مترو دارند. مترو مسکو روزانه ۶.۵میلیون مسافر را جابه جا می کند.