ماری انتوانت

ماری آنتوانت. ماری آنتوانت (به فرانسوی: Marie Antoinette)، (به آلمانی: Maria Antonia Josepha (or Josephina) Johanna) معروف به اتریشی (۱۷۵۵ تا ۱۷۹۳ میلادی) واپسین ملکه پیش از انقلاب کبیر فرانسه است.
وی در سال ۱۷۵۵ در شهر وین در کشور اتریش زاده شد. ماری آنتوانت، دختر فرانتس یکم امپراتور امپراتوری مقدس روم و ماریا ترزا فرمانروای اتریش بود و در سال ۱۷۷۰ به همسری شاهزاده لویی درآمد. چهار سال پس از آن لویی به پادشاهی فرانسه رسید و ماری آنتوانت شهبانوی فرانسه شد.
آنتوانت یک بانوی اشراف زاده، ولخرج و خوشگذران بود که از روند جامعه آگاهی چندانی نداشت. گفته شده که زمانی که صدای انقلاب فرانسه بلند شده بود وی از کسی پرسید: که مردم چه می خواهند؟ آن شخص پاسخ داد: گرسنه اند و نان می خواهند. و شهبانو گفته بود: اکنون که نان ندارند چرا شیرینی نمی خورند! اما هیچ مدرکی وجود ندارد که نشان دهد ماری آنتوانت این سخنان را بر زبان رانده باشد. وی به زبان فرانسه و آلمانی تسلط داشت. در کتاب غرش توفان اشاره شده است که یکی از افسران در مورد او گفته است هرگز زنی را ندیده بودم که با این فصاحت فرانسوی تکلم کند و با این روانی آلمانی صحبت کند. ملکه فرانسه به زبان انگلیسی نیز آشنایی داشت.
در کل مردم فرانسه از او بیزار بودند و این بیزاری را در روزنامه های بومی آن زمان به نمایش می گذاشتند.

ماری آنتوانت. ماری آنْتوانِت (۱۷۵۵ـ۱۷۹۳)(Marie Antoinette)
ماری آنْتوانِت
ملکۀ فرانسه از ۱۷۷۴. دختر چهارم ماری ترز، امپراتریس اتریش، و فرانسیس اول، امپراتور امپراتوری مقدس روم، بود و در ۱۷۷۰ با لوئی شانزدهم، شاه فرانسه، ازدواج کرد. دلبستگی او به منافع اتریش، شهرت او در اسراف کاری، و ارتباط ظاهری او با رسوایی «گردنبند الماس» به از بین رفتن محبوبیت او انجامید و به برانگیختن انقلاب فرانسه در ۱۷۸۹ کمک کرد. در اکتبر ۱۷۹۳ به جرم خیانت محاکمه و محکوم شد و او را با گیوتین اعدام کردند. در نخستین روزهای انقلاب، ماری آنتوانت با نفوذ بر شوهرش او را واداشت تا دربرابر اعطای امتیازات مقاومت کند؛ مانند طرح میرابو برای حل وفصل مسائل براساس قانون اساسی. همچنین نقشۀ فرار فاجعه آمیز خانوادۀ سلطنتی به وارن را طرح کرد که به رسوایی و بی اعتباری پادشاه انجامید و مداخلۀ خارجیان برضد انقلاب را درپی داشت و در ۱۷۹۲ نقشه های جنگی فرانسویان را به اتریشی ها خبر داد. اگرچه بزرگواری و شجاعت قهرمانانه ای که از خود نشان داد حتی قاضیان محکمه اش را نیز تحت تأثیر قرار داد، سرسختی و کینۀ شخصی او به اصلاح طلبانی مانند نِکار، وزیر دارایی، و میرابو مانع از به ثمر رسیدن تلاش هایی شد که برای جلوگیری از نابودی سلطنت صورت می گرفت؛ از این رو او را تا اندازه ای مسئول سقوط خشونت بار و ناگهانی سلطنت می دانند.