رای اعتماد

رأی اعتماد. رأی اعتماد رایی است که نمایندگان مجلس به دولتی که مایلند بر سر کار بماند در ابتدای تعیین دولت و پس از تقدیم برنامهٔ خود یا پس از استیضاح می دهند.
چه دولت هایی بیشترین اعتماد مجلس را در روز رای گیری جلب کردند روزنامه شرق
رای اعتماد اصطلاحی است پارلمانی، به معنای رایی که اعتماد بر کسی داشتن را تأکید و استوار سازد. رایی که نمایندگان مجلس یا دو مجلس به دولتی که برنامه و اعمال او را تأیید کنند، دهند.
رای چند درصد از نمایندگان برای انتخاب وزیر مورد نیاز می باشد؟
بر طبق اصل ۱۳۳ قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، رییس جمهور موظف است وزیران پیشنهادی کابینه اش را برای گرفتن رای اعتماد به مجلس شورای اسلامی معرفی کند. بنابراین لزوم شروع فعالیت یک وزیر منوط به تایید از جانب رئیس جمهور ایران و مجلس شورای اسلامی است.

رأی اعتماد (confidence vote)
در سیاست، به معنی به آزمون گذاشتن پشتیبانی قوۀ مقننه از دولت است. در نظام های سیاسی الگو گرفته از انگلستان، بر سر کار ماندن هر حکومتی در گرو پشتیبانی مجلس است. مخالفان دولت می توانند پیشنهاد رأی عدم اعتماد دهند؛ اگر مجلس چنین رأیی دهد، بر طبق عرف، دولت باید استعفا کند. در آلمان، رأی سازندۀ عدم اعتماد داده می شود، و به موجب آن از اکثر اعضای مجلس خواسته می شود که به یک رهبر دیگر قوۀ مجریه (یا صدر اعظم) رأی توافق دهند. در ایران نیز رویۀ اخذ رأی اعتماد به هیئت وزیران همواره وجود داشته است. در اوایل مشروطیت تا ۱۳۳۲ش روش عمومی این بود که مجلس ابتدا به شخص به عنوان نخست وزیر رأی تمایل می داد و سپس پادشاه او را منصوب می کرد. لکن از آن سال به بعد، پادشاه طبق قانون اساسی وقت نخست وزیر را منصوب می کرد و او برای اخذ رأی اعتماد به مجلس مراجعه می نمود. پس از پیروزی انقلاب اسلامی نیز این رویه جاری بود. تا ۱۳۶۸ش که قانون اساسی اصلاح شد و پست نخست وزیری از دستگاه اجرایی حذف شد، رئیس جمهور با آرای عمومی انتخاب می شود و نیازی به اخذ رأی اعتماد ندارد، لکن رهبری، انتصاب او را به این سمت تنفیذ می کند. معذلک هیئت وزیران به مجلس معرفی می شوند و قبل از شروع به کار از مجلس رأی اعتماد می گیرند.