ستوه امدن

( ستوه آمدن ) به تنگ آمدن عاجز شدن

( ستوه آمدن ) ستوه آمدن. [ س ُ م َ دَ ] ( مص مرکب ) به ستوه آمدن. به تنگ آمدن. عاجز شدن. ملول گردیدن :
ستوه آمدند آن دلیران از اوی
همی گفت هر کس که این نامجوی.از ایشان فراوان بیفکند گیو
ستوه آمدند آن سواران نیو.ستوران از تشنگی بستوه آمدند. ( تاریخ بیهقی چ ادیب ص 493 ). و در همه جنگها بستوه آمدند و در خطر میشدند. ( تاریخ بیهقی چ ادیب ص 473 ). و رعیت خود از وی بستوه آمده بودند. ( فارسنامه ابن البلخی ص 75 ).
بر نیمه شب آسمان ستوه آمد
ازگریه سخت و ناله زارم.و از مداومت ضرب بستوه آمده او را فرو گذاشتند. ( ترجمه تاریخ یمینی ص 192 ).
دو لشکر بیک جا گروه آمدند
شدند از خصومت ستوه آمدند.در آمد بجنبش دو لشکر چو کوه
کز آن جنبش آمد جهان را ستوه. || فرسودن. سوده شدن. له شدن :
از آواز گردان بتوفیدکوه
زمین آمد از نعل اسبان ستوه.