رفتنی

( صفت ) ۱ - حرکت کردنی لازم الحرکه . ۲ - گذشتنی درگذشتنی . ۳ - معدوم شونده فناپذیر مردنی .

(رَ تَ ) (ص لیا. ) ۱ - حرکت کردنی . ۲ - درگذشتنی . ۳ - فناپذیر، مردنی .

رفتنی. [ رَ ت َ ] ( ص لیاقت ) گذشتنی. ( ناظم الاطباء ). خلاف ماندنی. مقابل ماندنی و ماندگار. کسی که رفتنش لازم باشد. ( یادداشت مولف ). هر چیزی که می رود و در می گذرد. ( ناظم الاطباء ). گذشتنی. ( فرهنگ فارسی معین ) :
ورا کرد پدرود و با او بگفت
که من رفتنی گشتم ای نیک جفت.که من رفتنی ام سوی کارزار
ترا جز نیایش مباد ایچ کار. || کاری که باید روی دهد. پیش آمدنیها :
همه رفتنی ها بدو بازگفت
همه رازها برگشاد از نهفت. || معدوم شونده و فناپذیر. ( ناظم الاطباء ) ( از فرهنگ فارسی معین ). درگذشتنی. ( ناظم الاطباء ). مردنی. ( یادداشت مؤلف ) ( فرهنگ فارسی معین ) :
ترا بود باید همی پیش رو
که من رفتنی ام تو سالار نو.جهان یادگار است و ما رفتنی
ز مردم نماند جز از گفتنی.وگر زین جهان آن جوان رفتنی است
به گیتی نگه کن که جاوید کیست.آن کس که بود آمدنی آمده بهتر
وآن کس که بود رفتنی او رفته شده به.رنجور عشق به نشود جز به بوی یار
ور رفتنی است جان ندهد جز به نام دوست.- امثال :
رفتنی میرود و آمدنی می آید
شدنی می شود و غصه به ما می ماند.

[علوم سیاسی و روابط بین الملل] ← صاحب منصب رفتنی