سایه گاه

جایی که سایه دارد .

سایه گاه. [ ی َ / ی ِ ] ( اِ مرکب ) نسر. سایبان. جای سایه. محل سایه :
یکی بیشه دیدند و آب روان
بدو اندرون سایه گاه گوان.جوانی بکردار تابنده ماه
نشسته بر آن تخت در سایه گاه.خوش آمَدْش و برشد بدان جایگاه
بر آسود لختی در آن سایه گاه.فروماند خسرو در آن سایه گاه
چو سایه شده روبروی سپاه.رجوع به سایگاه و سایه گه شود.

جایی که سایه دارد، سایبان، جای سایه، جای سایه دار.

نش