شوربختی

شور بخت بودن تیره بختی .

( ~ . ) (حامص . ) تیره بختی .

شوربختی. [ ب َ ] ( حامص مرکب ) بدبختی. ( یادداشت مؤلف ). شوربخت بودن. تیره بختی. ( فرهنگ فارسی معین ). نکبت. ادبار. نحس بودن بخت. بدبختی. مقابل پیروزی. مقابل مقبلی :
ز گیتی مرا شوربختی است بهر
پراکنده بر جای تریاک زهر.که پیروزی و شوربختی ازوست
تن آسانی و رنج و سختی ازوست.یکی را دگر شوربختی بود
نیاز و غم و درد و سختی بود.که من با سپاهی بسختی درم
برنج و غم و شوربختی درم.سوی چشمه شوربختی شتابد
کرا آز باشد دلیل و نهازش.کسی که باده کین تو نوش خواهد کرد
ز شوربختی دردی خورد هم از سر دن.چوابر از شوربختی شد نمکبار
دل از شیرین شورانگیز بردار.و آن شیفته دل ز شوربختی
میکرد صبوریی بسختی.میزد نفسی به شوربختی
میزیست بصد هزار سختی.سعدی قلم بسختی رفته ست و شوربختی
پس هرچه پیشت آید گردن بنه قضا را.

بدبختی، تیره بختی.